Kevin De Jonghe
Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. We komen inmiddels al aan bij het einde van het voorjaar, dat voor Belgen en Nederlanders evenwel een fantastische conclusie zou kennen. Met dank aan Remco Evenepoel en Annemiek van Vleuten.
Met zijn 130 jaar de oudste klassieker – dat althans voor de mannen – is Luik-Bastenaken-Luik een wedstrijd die je als renner met klimmersbenen absoluut op het palmares wil hebben. Sedert enkele jaren is het arsenaal aan mogelijke winnaars wel een beetje uitgebreid, gezien de laatste klim zich nu op zo’n 15 kilometer van de aankomstlijn bevindt. Dat met de Roche aux Faucons, die wel al meermaals de scherprechter is gebleken in La Doyenne.
Wie daar zijn wagonnetje nog kan aanhaken, kan een gooi doen naar winst. Dit jaar zorgde ene Remco Evenepoel echter voor een heel ander koersverloop, zoals verder in dit artikel duidelijk zal worden. Maar we beginnen bij het begin. Want aan de start stond een verrassende naam: Wout van Aert. Normaliter was Luik niet opgenomen in zijn programma; het missen van de Ronde van Vlaanderen en de Amstel Gold Race zorgden echter voor extra koershonger. Ook de Kempenaar zou later deel uitmaken van het Belgische feestje in Luik.
Over naar de koers dan, waar er na een afmattingsperiode van een kleine 200 kilometer een stevige valpartij plaatsvond. Grootste slachtoffer was Julian Alaphilippe, die door een zware tuimeling tegen een boomstronk een streep mocht trekken door zijn wedstrijd en meteen ook het merendeel van zijn seizoen. Zo kreeg deze wedstrijd een zwart kantje, maar was het even later gelukkig toch ook volop genieten. Meer bepaald van het eerste exploot van Evenepoel dit seizoen. Op de uitloper van La Redoute gaf hij er zo’n harde snok aan dat hij iedereen ter plaatse liet.
BELGISCH FEEST
Vanaf daar was het nog zo’n 30 kilometer tot de streep, maar Evenepoel had klaarblijkelijk weer zo één van zijn superdagen. Neilson Powless trachtte mee in zijn spoor te gaan, maar blies zijn motor op. Één voor één raapte de renner van Quick-Step vervolgens alle vroege vluchters op, waar de laatste der Mohikanen - Bruno Armirail - zijn wagonnetje nog even kon aanpikken. De Fransman werd op de Roche aux Faucons evenwel pardoes uit het wiel gekletst, waarna Evenepoel op magistrale wijze doorstoomde richting Luik. Daar mocht de Kannibaal van Schepdaal dan ook zijn eerste zege in een monument vieren.
Dat na een fenomenale solo, waar de andere favorieten alleen maar voor konden applaudiseren. Een groep van twaalf renners kwam bijna een minuut later over de streep, waar Quinten Hermans en Wout van Aert het Belgische feest helemaal compleet maakten. Zij mochten respectievelijk op het tweede en derde schavot plaatsnemen naast Evenepoel.
OOK VAN VLEUTEN DEMONSTREERT KLASSE
Daar het bij de mannen de oudste wielerklassieker van vandaag is, geldt zowat het tegenovergestelde bij de vrouwen. Georganiseerd sedert 2017, waren we dit jaar dan ook pas toe aan de zesde editie van Luik-Bastenaken-Luik voor dames. En dat werd er eentje waar er geen maat stond op Annemiek van Vleuten. Het voorjaar bleek voor de Nederlandse tot dan nogal wisselvallig te zijn geweest, maar in Luik zette ze wel de puntjes op de i.
Zij die toch de beste wielrenster van haar generatie – of misschien wel ooit – kan worden genoemd, dropte een eerste bommetje op La Redoute. Marleen Reusser kon als enige haar wagonnetje aanhaken. In de achtervolging werd er echter goed samengewerkt, zo kwam het tot een hergroepering. Grace Brown waagde hierna haar kans, de Australische kon zelfs een voorsprong van een 20-tal seconden uitbouwen.
Maar dan moest de Roche aux Faucons nog volgen en vond Van Vleuten het daar welletjes geweest. Vanaf de voet trok ze verschroeiend door en moesten al haar concurrenten het hoofd buigen. De renster van Movistar ging ook meteen op en over Brown, waarna ze een indrukwekkende solo van zo’n 14 kilometer op poten zette. Waar Brown, Vollering & co hun achterstand eerst nog beperkt konden houden, kwam de Nederlandse uiteindelijk toch met 43 seconden voorsprong aan op de rest. In een prestigesprintje klopte de sterke Brown Vollering, die zo een indrukwekkende Van Vleuten mochten flankeren op het podium.
TROFEE ZONDER EINDE
In het volgende deel van ons Jaaroverzicht blikken we terug op de Giro d'Italia. Omdat het niet de meest spectaculaire editie was, kunnen we in één deel de strijd om de Trofeo Senza Fine nabeschouwen en tóch zoveel mogelijk vertellen. Tot morgen, om 12.00 uur!
