WN Redactie
We hadden Alexander Kristoff allemaal een mooier afscheid gegund dan een valpartij en opgave in de voorlaatste etappe van de Tour de Langkawi. De Noor zelf blijft echter opmerkelijk nuchter. Vlak voor de slotrit kwam de 38-jarige veteraan van Uno-X Mobility nog een kijkje nemen bij de start, waar hij door collega’s en de organisatie werd uitgezwaaid met een warm eerbetoon.
De voormalige winnaar van de Ronde van Vlaanderen, Milaan-San Remo en vier Touretappes onderging het met de glimlach, al verraadde zijn lichaam dat het niet meer meewilde. “Mijn lichaam is niet meer klaar om de rit te beginnen,” vertelde Kristoff. “Het was een stevige smak. Ik ben tegen de grond gegaan zonder mijn remmen aan te raken. Mijn arm en heup zagen er meteen niet goed uit, maar het ergste was dat ik geen handschoenen droeg. Ik had ze in de zak voor de finale gestopt. En dan gebeurt het net daar, in de bevoorradingszone, terwijl ik even achterom keek om met Erlend (Blikra, red.) te praten. Eén seconde niet opletten, en ik reed mijn voorwiel in een gat. Het asfalt was overal perfect… behalve op die ene meter.”
LEES OOK: Klap van jewelste voor Pogacar: Wereldkampioen verliest vertrouwenspersoon
“Vallen hoort bij koers”De Noor blijft er opvallend nuchter onder. “Het waren gewoon een paar toevalligheden op het verkeerde moment. Zo’n dingen gebeuren nu eenmaal in de koers. Ik ben vooral blij dat ik niet zwaar geblesseerd ben. Je kunt bij zo’n valpartij net zo goed iets breken. In mijn hele carrière heb ik nooit iets gebroken – het was typisch geweest als dat net in mijn laatste koers was gebeurd,” grinnikt hij.
Toch is dit niet het afscheid waarop hij had gehoopt. “Natuurlijk had ik graag nog een kans gehad om te sprinten voor die honderdste profzege. De rit lag me, maar goed – het is wat het is. Veel carrières eindigen met een valpartij. De mijne tenminste niet fataal,” zegt hij droog. “Ik zal hier binnen een paar maanden of jaren niet meer aan denken. Er waren zoveel mooie momenten.”
“Ik kijk uit naar rust”
Echt emotioneel wordt Kristoff niet, al geeft hij toe dat het nu pas écht begint door te dringen. “Ik was mentaal voorbereid op dit moment, maar het blijft bijzonder. Ik zal vooral het samen trainen missen, het leven als renner. Maar het constante reizen? Nee, daar ben ik niet rouwig om. Ik miste mijn familie, en nu krijg ik eindelijk tijd met hen. Een rustiger leven gaat me goed doen.”
Van heimwee naar het peloton is voorlopig geen sprake. “Ik blijf de koers volgen op televisie, natuurlijk. En ik blijf trainen met de jongens van Uno-X, dus het contact blijft er wel. Het eerste wat ik wil doen? Naar de gym, om eindelijk eens een gespierd bovenlijf te krijgen,” lacht hij.
Hoogtepunten
Als Kristoff terugblikt, doet hij dat met trots. “De monumenten, mijn sprintzege op de Champs-Élysées – dat zijn herinneringen voor het leven. De Tour de France is de mooiste koers ter wereld, en ik ben blij dat ik daar mijn stempel heb kunnen drukken. In totaal 98 profzeges, 100 UCI-overwinningen… ik kan niet klagen. Misschien had ik die symbolische honderd graag gehaald, maar ik heb er vrede mee. Het is goed zo.”
Vanavond viert Kristoff zijn afscheid op gepaste Noorse wijze. “We hebben een hotel vlak bij de finish. Er wacht een mooi diner met de ploeg, misschien een biertje, al is dat in Maleisië niet eenvoudig te vinden,” glimlacht hij. “Een kleine viering, en dan een lange reis naar huis. Dit hoofdstuk is afgesloten. En het was een mooi boek.”
