Yorrith Haan
Jarenlang gold Thomas Dekker als een van de grootste Nederlandse wielertalenten. Maar de oud-renner kwam na een dopingzaak in een diep dal terecht. In de podcast De Grote Plaat vertelt hij openhartig over die donkere periode, waarin hij serieus overwoog om met het leven te stoppen. Inmiddels is hij bezig aan een nieuw hoofdstuk – eentje waarin hij opnieuw durft te dromen.
Dekker werd in 2009 geschorst op basis van een heranalyse van een dopingstaal uit 2007. De schok was groot. Zijn veelbelovende loopbaan ontspoorde, zijn comeback bleef zonder succes en begin 2015 zette hij definitief een punt achter zijn carrière. “Ik was totaal ongelukkig,” blikt hij terug. “Niet zozeer door de doping zelf, maar door wat er allemaal bij kwam kijken. Je vervreemdt van iedereen. Je laat relaties met ouders, vrienden en collega’s verslonzen tot er niets meer overblijft.”
Worsteling met het leven
Dekker raakte vervolgens in een neerwaartse spiraal. Hij gebruikte jarenlang cocaïne en alcohol, tot hij zeven jaar geleden besloot te stoppen met drinken. “Dan denk je: ik ben op de goede weg. Maar dan begint het pas. Dan moet je naar binnen keren, aan jezelf werken. Ik sloeg daarin ook door. Therapie, spiritualiteit – ik greep alles aan om maar ergens houvast te vinden.”
Het dieptepunt kwam ongeveer vijf jaar geleden. “Ik heb het vaak overwogen om ermee te stoppen. Er waren momenten dat ik het leven niet meer zag zitten. Mijn ouders zijn toen naar Amsterdam gekomen. Ik heb ze gezegd: als dit zo doorgaat, dan is het op een dag klaar voor mij. Niet morgen, niet over een maand. Maar als het zo blijft doorgaan, dan houd ik het niet vol. Ik lag maandenlang in bed, zonder uitzicht op beter.”
Toekomst in zicht
Inmiddels heeft Dekker een nieuwe balans gevonden. Met hulp van zijn vriendin Debbie van Adrichem, de fiets en professionele begeleiding krabbelde hij overeind. “Ik word vader, we hebben samen een huis gekocht. Eindelijk ben ik weer bezig met een toekomst. Dat gevoel had ik heel lang niet.” Ook kondigde hij aan dat hij en Debbie volgend jaar gaan trouwen in Italië. Hun zoontje zal Loet gaan heten.
De openheid van Dekker is confronterend, maar ook hoopvol. Het toont hoe diep iemand kan vallen – ook iemand met een succesvol imago – en hoe de weg terug vooral tijd, steun en eerlijkheid vraagt. “Ik zit nog steeds in een proces. Maar ik leef weer. En dat is lang niet vanzelfsprekend geweest.”
