Yorrith Haan
Ludo Dierckxsens was geen gewone wielrenner. Wie zijn naam hoorde, zag meteen die kamerbrede glimlach voor zich, zelfs als het peloton op de tanden beet. De Kempenaar met het gouden hart en de ontembare aanvalslust heeft zijn laatste rit gereden. Op zestigjarige leeftijd overleed hij tijdens zijn deelname aan de 1.000 kilometer voor Kom op tegen Kanker.
Zijn weg naar het profpeloton was allesbehalve klassiek. Tot zijn 29e werkte Dierckxsens bij DAF Trucks als pistoolschilder. In 1994 kreeg hij zijn kans bij Saxon-Selle Italia en greep die met beide handen. Hij viel op door zijn onvoorwaardelijke aanvalslust en won de harten van fans en collega-renners. In 1999 kende zijn carrière een absoluut hoogtepunt: Belgisch kampioen in Geraardsbergen én ritwinnaar in de Tour de France.
Een jaar met twee gezichten
Die zomer in de Tour straalde Dierckxsens in de driekleur. In Saint-Étienne soleerde hij naar de mooiste overwinning van zijn carrière. Maar zijn geluk sloeg al snel om in pech. Tijdens de dopingcontrole vertelde hij onbezonnen over een cortisone-inspuiting voor knieproblemen, maanden voor de Tour. Zijn test was negatief, maar hij had geen medisch attest. Zijn ploeg stuurde hem naar huis, de UCI schorste hem voor zes maanden.
Dierckxsens was aangeslagen, maar gaf niet op. “Ik zal het moeten aanvaarden, maar voor mij is het heel moeilijk”, zei hij toen. Toch keerde hij in 2001 sterk terug. In het voorjaar finishte hij als zesde in zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix. Geen overwinning, wel bewijs dat hij opnieuw meedeed op het hoogste niveau. “Die Ronde was een van mijn mooiste dagen op de fiets”, blikte hij ooit terug.
Dierbare herinnering
Dierckxsens bleef vechten tot zijn laatste koers, die hij in 2005 op passende wijze winnend afsloot voor Landbouwkrediet-Colnago. In totaal boekte hij dertig overwinningen, maar het waren zijn karakter, zijn strijdlust en zijn menselijke warmte die hem onvergetelijk maakten. Na zijn carrière bleef hij het wielrennen trouw als fietsenwinkeluitbater, ambassadeur én goede vriend voor velen.
Of het nu ging om een technische vraag, een zondagritje of gewoon een goed gesprek, bij Ludo kon je altijd terecht. Zijn glimlach, zijn verhalen en zijn koershart maken hem tot een blijvend deel van het collectieve geheugen van de koers.
