Yorrith Haan
Op de flanken van de Mont Ventoux speelde Ilan Van Wilder onverwachts een sleutelrol in de ritzege van zijn ploegmaat Valentin Paret-Peintre. De Belg van Soudal-Quick Step dacht aan een rustige dag, maar schreef onbedoeld mee aan een van de mooiste Tourverhalen van dit jaar.
“Ik zei vanochtend nog dat het geen vluchtetappe zou worden”, lachte Van Wilder achteraf. “En toch zat ik er ineens bij. Dat was nooit mijn bedoeling. Samen met Pascal Eenkhoorn en Valentin. Pascal heeft zich echt opgeblazen in het begin, waardoor wij wat konden sparen in de vallei.” Een gesprek met Paret-Peintre deed vervolgens de knop om. “Hij zei: ‘Ik voel m’n benen niet’. Ik dacht: amai, ik voel die van mij wel. Toen wist ik: ik rijd voor hem.”
LEES OOK: Tour etappe 17: Merlier voor zijn derde, of verrast een andere Belg?
Een rit op wilskrachtToch zag het er even niet naar uit dat Van Wilder nog van grote waarde kon zijn. “Er werd vroeg aangevallen aan de voet van de Ventoux. Dat vond ik nogal optimistisch. Ik reed gewoon mijn eigen tempo, een tijdrit op mezelf. En onderweg zag ik de ene na de andere stilvallen. Dat gaf moraal.”
Met stevige wattages sloop hij terug in koers. “Op een bepaald moment dacht ik: ik zie gewoon de kop van de koers! Dat had ik echt niet verwacht. Ik heb niet getwijfeld. Een blik naar Valentin was genoeg, hij begreep me meteen.”
Perfecte timing, perfecte ploegenspel
Healy ging er nog even vandoor, maar Paret-Peintre zat mee. “Valentin heeft het perfect afgewerkt. We spraken het niet eens af, maar hij volgde instinctief. Dit is een ploegzege. Onze Tour kan nu al niet meer stuk.”
Morgen wacht een heel ander scenario, maar Van Wilder is al klaar voor het vervolg. “Sprintetappe of niet, wij gaan weer proberen. Deze rit geeft energie voor de rest van de week.”
