De Tour de France kan hard zijn, maar soms schenkt ze een verhaal dat de koers overschrijdt. Valentin Paret-Peintre, oorspronkelijk als knecht voor Remco Evenepoel naar Frankrijk gekomen, mocht na diens opgave plots zijn eigen kans grijpen. En die kans greep hij, met beide handen en een versnelling die de geschiedenisboeken in vliegt.

Op de flanken van de Mont Ventoux reed de 24-jarige Fransman van Soudal – Quick Step zichzelf richting een plek in de eregalerij. "Ik dacht echt dat Pogacar hier zou (willen) winnen", bekende hij na afloop. "Ik had het eerlijk gezegd niet zien aankomen. Maar mijn benen voelden fantastisch."

LEES OOK: Tour etappe 17: Merlier voor zijn derde, of verrast een andere Belg?

Een golf richting geschiedenis

Paret-Peintre liet zich aanvankelijk niet opmerken. Hij bekeek het spel vanop afstand, zweeg toen de strijd begon, maar surfte mee op de juiste golf. "Ik deed niet mee met de aanvallen. Maar ineens zat ik er wel, in die groep. Niet per toeval, maar ik voelde het: vandaag kan het."

In de finale rekende hij af met Ben Healy, met wie hij een adembenemende slotfase uitvocht. “Hij was sterk. Heel sterk. Maar ik bleef mezelf één ding zeggen: dit is de Ventoux. Dit mag ik niet laten glippen.”

Een ploeg in rouw, nu weer in vuur

Uiteindelijk kwam ploegmaat Ilan Van Wilder nog terug, om het laatste zetje te geven richting glorie. "Ilan heeft uitstekend werk geleverd, ik ben hem heel dankbaar. We hebben het als ploeg zwaar gehad, maar dit geeft energie. Dit is een overwinning voor ons allemaal."

En dus won hij. Op de Mont Ventoux. Voor eigen volk. Als vervanger van een uitgevallen kopman. Valentin Paret-Peintre schreef niet zomaar een etappe, hij schreef een verhaal. Misschien wel een van de mooiste tot nu toe in deze Tour.