Yorrith Haan
Het leven in de Tour is grillig, wreed en bij vlagen wonderlijk. Wat op zaterdag nog een rouwstoet leek, groeide op dinsdag uit tot een vreugdekaravaan. Soudal-Quick Step stond nog in zak en as na de opgave van hun kopman Remco Evenepoel, maar vond op de flanken van de Mont Ventoux nieuwe glorie. CEO Jurgen Foré zag hoe zijn ploeg opstond uit het graf.
“Dat is de koers, dat is het leven,” zei Foré. “Je krijgt klappen, maar het gaat erom dat je daarna weer rechtstaat. En dat hebben de jongens gedaan. Dit team heeft zo hard gewerkt om hier klaar te zijn – aanvankelijk voor een ander doel – maar de benen bleken nog altijd goed.”
LEES OOK: Tour etappe 17: Merlier voor zijn derde, of verrast een andere Belg?
Geen tafelspringers, wel werkersDat het doel veranderde, deed niets af aan de vastberadenheid. “De hele performance-staf verdient een pluim. Wij zijn geen tafelspringers die roepen als het goed gaat, maar we werken wel op een goeie manier,” aldus Foré, die de winst van Paret-Peintre als een collectieve bekroning zag.
“Neem Ilan Van Wilder, die vandaag tot het gaatje moest om nog terug te keren. Zulke inspanningen ziet het grote publiek vaak niet. Maar dat is wel koers maken, dat is karakter tonen. En dat is wat deze groep gedaan heeft.”
Een ploeg doet meer dan één man
Foré wijst er fijntjes op dat zijn ploeg intussen al vier ritzeges boekte in deze Tour met beperkte middelen. “We zijn een kleine ploeg, maar met een gezonde ingesteldheid. En dit toont: een team kan altijd meer dan een individu alleen. Dat is wat we onthouden van deze Tour.”
Op papier verloor Soudal-Quick Step zaterdagochtend zijn grootste troef. Drie dagen later pakte het team misschien wel zijn mooiste zege. Soms is koers ook gewoon: vallen, opstaan, en de Mont Ventoux temmen alsof het altijd zo bedoeld was.
