Kevin De Jonghe
De hoogtestage van drie weken zit erop, nu moet het harde werk gaan lonen. Tiesj Benoot bracht een lange tijd door met Wout van Aert op de Teide in Tenerife, straks willen ze hun hoogvorm aantikken in de grootste klassiekers. Maar dat het geen plezierreisje is geweest naar Spanje, dat moge duidelijk zijn.
Groot gemis
Uiteraard is het nog steeds een groot plezier om op de fiets te kruipen en is het allesbehalve kommer en kwel op zo’n hoogtestage. Echter is er wel één punt dat Benoot aanstipt dat zo’n lange werkvakantie bijzonder lastig maakt. De periode weg van huis, en vooral: weg van de kinderen. Het gemis weegt zwaarder door dan vroeger.
“Het is een pak lastiger om zo lang weg van huis te zijn in vergelijking met vroeger”, windt Benoot er geen doekjes om. Daarbij gaat het dan zoals gezegd voornamelijk over de kinderen, en meer bepaald grote periodes die de renners moeten missen tijdens dien opgroeien. “Twee meisjes die op drie weken tijd zoveel veranderen, zodat ik het gevoel heb dat ik constant momenten uit hun leven mis.”
De Gentenaar staaft met een emotioneel voorbeeld in HLN: “Onze oudste dochter, Roos, is nu drie jaar en een paar maanden oud, en wanneer we dan vanuit Tenerife een videocall doen, zegt ze: ‘Papa, ik mis jou een beetje. Wanneer kom je weer naar huis?’ Dat zijn lastige momenten”, moet hij zelfs even slikken.
Benoot – die doorgaans bijzonder nuchter oogt – wordt er weemoedig van. “Ja. Ook als je daar louter nuchter over nadenkt: De eerste keer leren stappen, leren praten, leren fietsen... Dat doet elke mens maar één keer in zijn leven. Ik besef dat die momenten niet meer zullen terugkeren.”
Tijd om te oogsten
Maar die periode ligt nu dus achter de rug, en keerde Benoot intussen terug huiswaarts. Het weerzien zal ongetwijfeld heel hartelijk verlopen, maar vanaf vrijdag – in de E3 Saxo Classic – moet er gepresteerd worden. En ook op dat vlak komen dan toch de nodige twijfels naar boven.
“De voorbije dagen heb ik al vaak gedacht: Ben ik er klaar voor? Ik herinner me dat ik vorig jaar met dezelfde vragen zat. Ondanks dat ik hetzelfde proces volg en dat vertrouw als houvast, ben ik opnieuw bezig met: ‘Zal ik boven mezelf kunnen uitstijgen?’ Die halve onzekerheid vind ik ook het mooie aan de sport.”
Panikeren is er evenwel niet meer bij voor Benoot. Zijn jarenlange ervaring laat niet toe om veel te gaan twijfelen. “Zo erg is het niet, maar ik ben er wel dagelijks mee bezig. Ik probeer te focussen op het proces. We hebben de voorbije weken hard en veel getraind - soms zelfs twee keer per dag. Dat werk zit er nu op”, besluit Benoot.
