Stan Strubbe
Tom Dumoulin was ooit de belichaming van precisie en berekening, maar vandaag kijkt hij met verbazing naar hoe wetenschappelijk het wielrennen is geworden. De voormalig Giro-winnaar zegt opgelucht te zijn dat hij niet meer meedraait in een sport die volgens hem “extreem hard en technisch” is geworden.
LEES OOK: Actie tegen Van Aert wordt niet gesmaakt: 'Kleinzielig'
“Het is allemaal zó wetenschappelijk geworden”In een interview met AS blikt Dumoulin terug op zijn eigen carrière en vergelijkt hij die met de huidige generatie renners. “Het is allemaal zo wetenschappelijk geworden en hard. Natuurlijk was het dat vroeger ook al, maar nu is het echt ongelofelijk hoe ver het gaat,” zegt hij.
De Nederlander, die jarenlang bekendstond om zijn nauwkeurige voorbereiding, ziet dat gevoel steeds meer plaatsmaakt voor data. “Waar wij nog op instinct reden, lijkt het nu allemaal gestuurd door cijfers. Ik ben blij dat ik geen wielrenner meer ben. Ik heb veel respect voor de jongens van nu, maar het is een totaal andere wereld geworden.”
Van wattages naar vrijheid
Dumoulin won in 2017 de Giro d’Italia en veroverde meerdere wereldtitels in het tijdrijden. Tegenwoordig geniet hij van sport zonder schema of druk. Hij fietst nog vaak, maar loopt ook marathons. Zijn debuut in Amsterdam — goed voor 2u29’21 — bewees dat zijn benen nog altijd sterk zijn.
“Ik hou van sport in het algemeen,” vertelt hij. “Hardlopen, padel, fietsen… maar zonder druk. Mijn droom is om ooit de marathon van New York te lopen. Gewoon voor de ervaring.”
De ex-renner, ooit de ultieme perfectionist, heeft zijn rust gevonden. “Ik hoef niets meer te bewijzen. Dat is een heerlijk gevoel.”
Over Pogacar en de nieuwe generatie
Uiteraard komt in het gesprek ook Tadej Pogacar ter sprake. Dumoulin is vol bewondering, maar merkt op dat de koers daardoor soms voorspelbaar wordt. “Wat hij doet is ongelooflijk… maar soms een beetje saai. Toen hij op het EK op 75 kilometer van de meet aanviel, dachten we allemaal: oké, dit was het. De koers was meteen voorbij.”
De Limburger kijkt dus met respect, maar zonder spijt naar zijn vroegere wereld. “Ik bewonder die jongens, maar ik verlang niet meer naar hun leven. Het is een andere tijd, met andere regels.”
