Yorrith Haan
Voor het eerst in vier jaar tijd mag een Italiaan zich leider noemen in de Giro d’Italia. Diego Ulissi, de inmiddels 35-jarige routinier, reed zaterdag een sterke etappe en werd daarvoor beloond met de roze trui. Voor de ervaren renner van XdS Astana betekende het een bijzonder moment, dat hem zichtbaar raakte.
Ulissi maakte samen met ploeggenoot Lorenzo Fortunato deel uit van een goedgevormde kopgroep. Lange tijd leek Fortunato de beste papieren te hebben voor het roze, maar in het slotstuk draaide het koersverloop in het voordeel van Ulissi. Met een derde plek achter ritwinnaar Luke Plapp en Wilco Kelderman sprokkelde hij net genoeg tijd om Primoz Roglic uit de leiderstrui te rijden.
Publiek hielp hem naar het roze
De etappezege zat er niet in, maar dat kon Ulissi maar weinig schelen. “We mikten vandaag op de rit, dat was het plan. Ik moest gewoon zorgen dat ik mee was in de goede ontsnapping. Dat is gelukt en iedereen in het team heeft geweldig werk geleverd”, sprak hij na afloop. “Plapp was sterker, maar ik ben heel blij met hoe het allemaal is verlopen.”
De finale vroeg het uiterste van Ulissi. Hij kreeg langs de kant van de weg signalen dat hij dicht bij de roze trui zat. “Mensen riepen dat ik moest blijven gaan. Op dat moment wist ik dat het spannend was en dat ik misschien kans had op de trui. Dat gaf me net dat extra beetje kracht om vol door te trekken, ook al was ik kapot.”
🚴🇮🇹 | Diego Ulissi schreeuwt het uit van vreugde! Hij heeft de roze trui in bezit! 🎀🎀 #giroditalia
— Eurosport Nederland (@Eurosport_NL) May 17, 2025
📺 Stream koers op HBO Max pic.twitter.com/lapJmbPEyT
Trui vol betekenis
Tijdens de slotkilometers kreeg Ulissi nauwelijks informatie via de radio. Een bewuste keuze, denkt hij. “Ik hoorde bijna niets en vermoed dat de ploeg daarom niet vertelde hoe dicht ik bij het roze zat. Misschien maar goed ook, dan ga je twijfelen of overhaasten. Nu kon ik gewoon alles geven zonder te veel na te denken.”
Toen na de finish het nieuws kwam dat hij de trui had veroverd, was de vreugde intens. “Ik ben niet iemand die snel emotioneel wordt, maar toen ik de roze trui zag liggen, was dat anders. Ik ben bijna 36, heb veel mooie momenten gekend, maar ook zware jaren meegemaakt. Dan komt alles even samen.”
In zijn gedachten was er meteen ruimte voor zijn gezin en familie. “Ik dacht aan mijn vrouw Arianna, met wie ik al zestien jaar samen ben, en onze drie dochters. Aan mijn ouders, grootouders, alle mensen die me als jongen gesteund hebben om prof te worden. Die trui stond symbool voor al die offers. Het raakte me diep.”
