Jorgenson verlengt titel in Parijs-Nice: ‘Een opluchting, meer dan wat dan ook’

Voor het tweede jaar op rij heeft Matteo Jorgenson Parijs-Nice op zijn naam geschreven. De Amerikaan van Visma | Lease a Bike verdedigde met succes zijn gele trui in de slotetappe naar Nice en sloot daarmee een intense week af. “Er valt veel stress van mijn schouders,” gaf hij opgelucht toe na afloop.

Vier maanden toewerken naar één week

Jorgenson reed een ogenschijnlijk beheerste ronde, maar schijn bedriegt. “Ik denk al vier maanden aan deze week, dus het is fijn om het af te maken en te weten dat ik er alles aan heb gedaan,” vertelde hij. “Het heeft goed uitgepakt.”

Zijn ploeg speelde daarbij een sleutelrol. “Ik moet mijn team bedanken, ik ben de hele week zo goed bijgestaan. Vandaag was ik geïsoleerd, maar dat wisten we op voorhand zonder Jonas (Vingegaard, red.) bij me. De andere dagen hebben we optimaal geprofiteerd van ons sterke team op het vlakke. Qua positionering en tactiek was iedereen toegewijd vanaf dag één.”

Dat hij Parijs-Nice nu twee keer op rij heeft gewonnen, dringt nog nauwelijks door. “Het is ongelooflijk om dat te kunnen zeggen. Ik ben zo blij om bij dit team te zitten.”

Dubbele Amerikaanse feestvreugde

De slotdag van Parijs-Nice kreeg een bijzonder Amerikaans tintje. Niet alleen stelde Jorgenson zijn eindzege veilig, maar Magnus Sheffield (INEOS Grenadiers) wist de laatste etappe te winnen. “Magnus en ik hebben voor hetzelfde juniorenteam gereden, Hot Tubes Cycling,” glimlachte Jorgenson. “Het was geweldig om hem net voor me te zien. Ik probeerde hem echt bij te halen, maar dat lukte niet. Hij verdient deze rit. Hij was de hele week heel sterk. Parijs-Nice lijkt wel een Amerikaanse wedstrijd te worden,” knipoogde hij.

Strijd tegen de kou

Een makkelijke week was het allerminst, gaf de 24-jarige renner toe. Vooral de winterse omstandigheden eisten hun tol. “Op La Loge des Gardes en gisteren had ik het erg zwaar door de kou. Misschien ben ik momenteel net iets te mager, want ik had er echt last van. Ik reed zelfs met skihandschoenen, maar mijn handen en voeten waren alsnog verdoofd.”

Toch wist hij alle uitdagingen te trotseren en zijn eindzege veilig te stellen. “Ik heb elke etappe benaderd als een eendagskoers. Ik ben blij dat het voorbij is. Nu ga ik een goede week slapen.”