Kevin De Jonghe
Veiligheid in de koers is nog steeds een heikel thema. Naar aanleiding daarvan kwam de UCI deze week met enkele nieuwe regels op de proppen. De één al wat logischer dan de andere. Althans wat Patrick Lefevere betreft.
LEES OOK: Grote verandering op komst? UCI komt met hervormingsvoorstel
Gele kaarten = positiefIn diens column in Het Nieuwsblad fileert hij de nieuwe maatregelen. Dat er straks gele kaarten kunnen worden uitgedeeld die uiteindelijk tot schorsingen kunnen leiden vindt hij in principe een goed idee. “Ik veronderstel dat de gele kaart haar bestaansrecht heeft als een straf die minder ingrijpend is dan een diskwalificatie, maar voor een renner toch zwaarder weegt dan een boete die doorgaans door de ploeg wordt betaald.”
“Op zich ben ik het idee dus niet ongenegen, maar alles valt of staat met de uitvoering in de praktijk. Wie wordt de scheidsrechter die de gele kaarten mag uitdelen? Wedstrijdjury’s bestaan bijna zonder uitzondering uit mensen die nooit op een koersfiets hebben gezeten”, pleit Lefevere meteen voor mensen met echte koerservaring die zullen beslissen.
Beperken oortjes = negatief
Daarnaast zal ook de drie kilometer worden verlengd naar vijf kilometer, nog een goed idee, maar komen ook de oortjes ter sprake. Die zouden volgens de UCI de renners teveel afleiden en daarom mogelijk beperkt worden. Mogelijk naar twee of drie renners per ploeg. Daar is Lefevere het veel minder mee eens. Zeg maar compleet oneens.
“Mijn ongezouten mening daarover: een compleet belachelijk idee”, klinkt het immers scherp. “Vertaal dat naar de ‘normale’ werkvloer: een werkgever mag niet met zijn personeel spreken tijdens de uitvoering van hun job. De UCI verpakt het dan nog als een maatregel pro veiligheid.”
“Je neemt een instrument af waarmee je renners kan inlichten over onverwachte gevaren op de weg. Wat als er een auto op het parcours komt en je twee renners met oortjes zijn om welke reden ook al uit koers? Absurd natuurlijk. De eerste gele kaart in het wielrennen mag straks naar de UCI zelf gaan”, besluit Lefevere met een sarcastische opmerking.
