Stan Strubbe
Toon Aerts heeft begin november een belangrijke bladzijde omgeslagen. Op het Europees kampioenschap in Middelkerke pakte de Belg zijn eerste grote titel sinds zijn terugkeer na een dopingschorsing. Maar niet iedereen is overtuigd dat Aerts ooit zo zwaar gestraft had moeten worden. Jan Bakelants spaart de instanties niet en stelt zich nog steeds grote vragen bij het dossier.
LEES OOK: Bakelants hard voor Evenepoel: "Dan stap je niet zomaar af"
“Hij had het recht aan zijn kant”Aerts had na zijn comeback al laten zien dat hij opnieuw kon winnen, met zeges in Otegem en Ardooie. Toch bleef een overwinning op het hoogste niveau uit, tot hij op 9 november in Middelkerke Thibau Nys klopte in de sprint en zo Europees kampioen werd. Daarmee sloot hij een bijzonder donkere periode af, waarin hij twee volledige jaren van zijn carrière verloor.
In HUMO blikt Jan Bakelants terug op de zaak-Aerts en maakt hij duidelijk dat hij de zware sanctie nog altijd moeilijk kan plaatsen. Volgens de voormalige profrenner leek Aerts juridisch sterk te staan. “Aerts leek het recht aan zijn kant te hebben”, klinkt het. Dat hij desondanks twee jaar aan de kant werd gezet, blijft voor Bakelants een raadsel.
Volgens hem speelt de context van de sport daarin een grote rol. “In een kleine sport word je makkelijker geslachtofferd”, stelt Bakelants scherp. Het veldrijden mist volgens hem de macht en slagkracht van grotere disciplines, waardoor individuele renners kwetsbaarder zijn wanneer er een voorbeeld moet worden gesteld.
UCI wilde signaal geven
Bakelants wijst daarbij ook richting de internationale wielerunie. De schorsing van Aerts kwam de UCI volgens hem niet slecht uit. “Het was voor hen een manier om te tonen dat ze de strijd tegen doping serieus nemen.” Dat de zaak complex lag, blijkt volgens Bakelants zelfs uit de uitspraak zelf. “In haar uitspraak zei ze trouwens zelf dat ze twijfelde”, merkt hij op.
Net dat maakt de zaak volgens Bakelants extra wrang. Aerts verloor twee cruciale jaren van zijn loopbaan, terwijl er volgens hem nooit absolute zekerheid was. De Europese titel in Middelkerke voelt daardoor niet alleen als sportieve revanche, maar ook als morele genoegdoening.
