Stan Strubbe
Voor het eerst in lange tijd laat Christophe Laporte weer van zich horen. De Franse klassiekerspecialist van Visma | Lease a Bike stond sinds januari aan de kant met het cytomegalovirus en reed dit seizoen nog geen enkele koers. In een uitgebreid gesprek met L’Équipe vertelt hij openhartig over zijn moeizame herstel, de mentale impact én zijn hoop om later dit jaar toch nog in actie te komen.
Een virus met lange tanden
Laporte kreeg het virus te pakken vlak voor een geplande hoogtestage op Tenerife. “Sinds eind januari zit ik thuis,” zegt hij. “Ik dacht toen dat ik na een maand wel weer zou koersen. Maar de ploegarts waarschuwde al: dit kan lang duren.” En die waarschuwing bleek terecht. Laporte moest alle Vlaamse klassiekers aan zich voorbij laten gaan, en ook de Tour de France werd geschrapt uit zijn programma.
Pas tien dagen geleden kroop hij opnieuw op de fiets. “Ik heb een paar rustige trainingen gedaan, zonder veel problemen. Afgelopen week reed ik twee keer drie uur, dat is al veel beter dan de weken waarin ik amper één of twee uur kon fietsen.” Toch is hij nog niet volledig hersteld. “Ik heb nog last van hoofdpijn en vermoeidheid. Het virus is nog niet weg, dus terugvallen blijven mogelijk.”
“Ik werd moe van twintig minuten wandelen”
Het meest frustrerende voor Laporte was de onzekerheid. “Ik had liever iets gebroken. Dan weet je tenminste waar je aan toe bent.” De Fransman beschrijft zijn zwaarste periode als ‘anderhalve maand waarin hij al uitgeput was na een korte wandeling’. Toch bleef hij gesteund door zijn ploeg. “Ze hebben me nooit onder druk gezet. Dat heeft me veel deugd gedaan.”
Intussen durft hij opnieuw vooruit te kijken. “Ik heb nu al twee weken geen terugval gehad. Als dat zo blijft, kan ik me opnieuw opbouwen.” Hij mikt op een terugkeer in het najaar. “Misschien de Vuelta, of de koersen die ik normaal rijd, zoals de Renewi Tour en de Canadese wedstrijden. Daarover moet ik nog met de ploeg praten.”
Zijn grootste doel? Een frisse start in 2025. “Ik weet zeker dat ik mijn niveau terug kan halen. Het zal even duren, maar ik maak me daar geen zorgen over. Ik hoop dit seizoen al weer iets terug te kunnen geven, en volgend jaar echt weer op mijn oude niveau te zijn.”
Ondanks alles koestert hij ook dankbaarheid. “De voorbije drie jaar was ik constant onderweg. Nu heb ik eindelijk tijd gehad voor mijn gezin. Dat is iets wat ik heb leren waarderen.”
