Kevin De Jonghe
Na heel wat maanden – zeg maar gerust bijna een heel jaar – van blessureleed en de daarop volgende mentale strubbelingen lijkt het tij eindelijk gekeerd voor Wout van Aert. Afgelopen zondag volgde de verlossing in Siena waar hij de negende etappe in de Giro wist te winnen.
LEES OOK: Jan Bakelants spreekt klare taal over Remco Evenepoel
Het lot als in een droomDe veelbesproken graveletappe of de zogehete miniversie van Strade Bianche. Vijf jaar na zijn eerste grote triomf op de weg daar, toen hij in de zomer van 2020 – de coronaeditie dus – de effectieve versie van Strade wist te winnen. Nog eens twee jaar eerder volgde eigenlijk al zijn grote doorbraak en het eigen geloof op de weg. Toen al strompelend over de Santa Catarina, maar de wegrenner Wout van Aert was wel geboren.
Of hoe het lot toch soms een geweldig mooie rol kan spelen. Het lot, geen toeval. Toch niet als het van Van Aert zelf afhangt. “Ik geloof niet in toeval”, wist hij te verkondigen na zijn zege van afgelopen zondag. De emoties liepen uiteraard hoog op, ook nog eens net op de dag dat Sarah en de kinderen hem kwamen vervoegen in Italië.
Grote liefde
Het land dat sowieso al veel betekent voor Van Aert & zijn familie. Echte Italofielen, zoals intussen wel algemeen geweten is. De mensen, de cultuur, het eten, de trainingsomgeving, het past allemaal perfect in het kraam van de Kempenaar. Zelfs de tafels op hun trouw werden vernoemd naar Italiaanse steden. Livigno stond garant voor de tafel van het bruidspaar, de stad waar Van Aert Sarah ten huwelijk vroeg.
“Eender waar je gaat, je hebt bijna altijd goed gegeten, een koffie kost er slechts anderhalve euro en het gaat meestal vlot vooruit - zaken die Wout ook apprecieert. In de steden hangt een leuke vibe, de dorpjes zijn vaak charmant. Zoek je liever rust, dan kan je ook kiezen: bergen, heuvels, bossen... Italië heeft het allemaal”, maakt goede vriend Jan Bakelants de grote liefde van Van Aert duidelijk. Een passie die ze overigens delen.
Winst met grote gevolgen
Dat Van Aert dan net op die iconische Piazza del Campo in Siena een einde kon maken aan een zware periode, het schrijft als een boek. “Dat ik het nu vandaag omdraai, hier met m’n vrouw en kinderen erbij en op deze plek. Het is dat het zo moest zijn”, kon Van Aert amper geloven dat de kentering op geen mooiere plaats kon komen.
Ook de streek van Toscane en de mooie grindwegen hebben van bij het begin een plaats gekregen in het hart van Van Aert. Liefde op het eerste gezicht, en die liefde zal na zondag alleen nog maar groter geworden zijn. Het lokte zelfs een grote uitspraak los bij de renner van Visma-Lease a Bike.
Nieuw plan voor de klassiekers
Want voor de komende seizoenen zouden we wel eens een drastische aanpassing kunnen zien in de samenstelling van zijn voorjaar. De afgelopen twee jaar koos Van Aert er immers voor om werkelijk álles op De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix te zetten. Daarvoor moesten zelfs Milaan-San Remo en Strade Bianche wijken.
Met de bedoeling om de beste versie van zichzelf te kunnen zijn voor het ‘Heilige’ tweeluik trok hij in die periode namelijk op een drie weken durende hoogtestage. Het gewenste effect daarvan bleef door omstandigheden evenwel ongeweten. Vorig jaar was er die valpartij in Dwars door Vlaanderen, dit seizoen waren er dan weer de naweeën van zijn zware crash in de Vuelta.
Na zijn tweede triomf in Siena lijkt Van Aert Strade Bianche niet langer opzij te willen schuiven. “Ook voor die ritzege was Strade Bianche een van mijn favoriete wedstrijden en heb ik het nooit gemakkelijk gevonden om die koers links te laten liggen. Deze winst is voor mij een bevestiging dat ik er in de toekomst opnieuw een doel van wil maken.”
Liet Van Aert zich meeslepen in de euforie om deze uitspraak te berde te brengen, of geeft hij er straks echt gevolg aan? Op dat effectieve antwoord is het natuurlijk nog even wachten, maar zo ziet het er dus alvast naar uit dat hij zijn voorjaar opnieuw anders wil gaan aanpakken.
Gaan De Ronde en Roubaix dan overboord? Uiteraard niet. Het blijven de twee koersen waarvan Van Aert droomt om ze aan zijn palmares toe te voegen. Maar de niet ontzeggende opofferingen in de aanloop daar naartoe – inclusief het negeren van zijn grote liefde – die gaan mogelijk wél op de schop.
