Mama Van der Poel hekelt 'Mathieu-haters': 'Hoe kan je zo gemeen zijn?'

Ze geeft eigenlijk nooit interviews, maar voor één keer wist ze toch een uitzondering te maken. Daar moeten we voornamelijk José De Cauwer voor bedanken. “Het is voor u dat ik het doe”, zei Corinne Poulidor immers tegenover hét Vlaamse wielerorakel.

LEES OOK: Q36.5 weet van geen ophouden: opnieuw ervaren Belg richting Pidcock

Veel tranen

Met Corinne Poulidor wisten ze zo ‘de dochter van’ en ‘de mama van’ te strikken. Want hoe oneerbiedig het ook mag klinken, met een vader als Raymond Poulidor en een zoon als Mathieu van der Poel wordt het voor de buitenwereld toch zo aanzien. De Cauwer wist voor Het Nieuwsblad het zeldzame interview af te leggen, en daarin kwam uiteraard ook papa Poulidor ter sprake.

Hoe ze het als moeder ervaart als haar zoon weer eens een grote overwinning boekt, vroeg De Cauwer. Corinne zegt niet snel emotioneel te worden op het moment zelf, maar… “Eén keer kwamen de tranen onmiddellijk. In de Tour van 2021, toen Mathieu de gele trui pakte op de Mûr de Bretagne. Toen huilde ik onophoudelijk, zonder helemaal te weten of het de blijdschap was voor Mathieu of het verdriet omdat mijn papa het niet kon meemaken.”

“Ik miste hem heel erg op dat moment. Ik heb die dag meer gehuild dan op de begrafenis zelf. En voor Mathieu gold eigenlijk hetzelfde. Het verdriet dat we nog niet hadden verwerkt is er die dag bij ons allebei helemaal uitgekomen. Ik blijf het jammer vinden dat mijn papa daar niet bij was. Zijn kleinzoon in de gele trui. Dan was hij helemaal naast zijn schoenen gaan lopen”, zegt Corinne met een lach en een traan.

Nostalgie

Het overlijden van vader Poulidor veranderde uiteraard heel wat. Corinne kijkt nostalgisch terug. “Weet je wat ik nu vooral mis? Mathieu wint de Ronde van Vlaanderen en normaal belden mijn ouders dan altijd. Een uur na de wedstrijd of ’s avonds. Ik moest natuurlijk altijd snel Mathieu doorgeven (lacht), maar dat was zo’n mooie traditie.”

“Nu belt er niemand meer. Papa is er niet meer en mijn mama heeft Alzheimer. Ze verblijft in een rusthuis in Frankrijk. Ik ga zo vaak mogelijk langs, maar communicatie is moeilijk geworden. Ze kijkt nog naar de koers en begrijpt nog wel dat haar kleinzoon wint, maar een dag later is dat weg. Een lastige situatie, ook door de afstand natuurlijk.”

Duidelijke boodschap

Moest vader Poulidor nog leven, hij zou nogal tekeer gaan tegen de mensen die Mathieu – soms letterlijk – stokken in de wielen willen steken. Ook Corinne toont terecht een grote afschuw tegen deze mensen. “Ik hoop dat ze optreden tegen die mensen. Hetzelfde voor de dame die het petje gooide in Parijs-Roubaix. Die moet geen smoesjes vertellen als ‘ik ben eigenlijk fan van Mathieu.’ Ze moet gestraft worden zodat andere mensen weten dat zo’n dingen niet passeren.”

“Jaloezie is altijd een deel van mijn leven geweest, al vanop de school vroeger ‘als dochter van’. Ik heb veel lelijke dingen gehoord over mijn vader. Maar ondanks mijn ervaring snap ik nog altijd niet waar dat gevoel vandaan komt. Hoe kunnen sommige mensen – een grote minderheid – zo gemeen zijn?”

“In de tijd van mijn vader bestonden er gelukkig geen sociale media. Maar wat daar allemaal op verschijnt. Bij die grote valpartij in Dwars door Vlaanderen: ‘jullie hebben nu een concurrent minder’. Alsof wij ook maar één seconde zo denken. Ik ben zelf mama, het doet mij ook pijn als ik Wout van Aert met zoveel pijn zie liggen op de grond.”