Kevin De Jonghe
Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. In dit deel beginnen we aan het echte werk. Namelijk de start van de zogehete Heilige week in Vlaanderen.
Met de Omloop Het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne hadden we het openingsweekend dan wel al gehad, in de E3 Saxo Bank Classic is het toch een eerste keer écht van moeten.
Met die wedstrijd krijgen de renners immers de generale repetitie voor de Ronde van Vlaanderen voor de kiezen, al heeft deze koers intussen zeker genoeg grandeur op zichzelf. Maar: goed zijn in de E3 betekent bijna per definitie goed zijn in De Ronde. Zoveel leert ons een blik op het lijstje van illustere winnaars.
VOOR DE KLEPPERS
Daar zien we in de recente geschiedenis namen als Tom Boonen, Fabian Cancellara, Peter Sagan, Zdenek Stybar en Kasper Asgreen op prijken. Allemaal mannen die ook een week later zegevierden. Dat gebeurde dit jaar niet, door een jammerlijk gegeven waar wielerminnend Vlaanderen soms nog badend in het zweet van wakker wordt.
Niets daarvan op vrijdag 25 maart, wat een zalige dag bleek te worden, al zeker voor diegenen die er een verlengd weekend hadden van gemaakt, of een strategische ziektedag hadden ingepland. Want wat bijna ook steevast een gegeven is bij de klassieker in en rond Harelbeke, is dat spektakel gegarandeerd wordt. Dat was ook dit jaar niet anders. Zowat alle toppers tekenden dan ook present, afgezien van Mathieu van der Poel die zijn rug nog wat spaarde voor de Ronde. Wout van Aert was wél van de partij, en dat hebben zijn collega-renners geweten.
Net zoals in de Omloop maakte de Kempenaar er een one man-show van. Het is te zeggen, ploegmakker Christophe Laporte mocht toch ook een deel van de eer opstrijken. Reeds op zo’n 80 kilometer van de streep trok Van Aert een eerste keer flink door op de Taaienberg. Mannen als Stuyven, Asgreen, Mohoric en Küng riepen toen al om hun moeder, het overgrote deel van het peloton had daar al geen adem meer voor over. Ploegmakkers Laporte – die nog een belangrijke rol zou spelen – en Tiesj Benoot waren ook nog mee. Een groep van een kleine 15 renners vormde zich hierna.
'SPRINT-À-DEUX'
Niet verrassend was het daar Benoot die enkele bommetjes dropte. Zonder succes, al kan het afmatten van de tegenstanders hier uiteraard ook wel voor doorgaan. Toch konden er nog enkele renners de aansluiting maken, die daarna allemaal een flinke bolwassing mochten ondergaan op de Paterberg. Met nog een kleine 43 kilometer te gaan trok Van Aert daar verschroeiend door, enkel Laporte kon maar net in het wiel blijven. Biniam Girmay & co moesten de rol lossen en zouden het tweetal pas terugzien bij het feliciteren. Het duo van Jumbo-Visma maakte er een ware koppeltijdrit van.
Één van de zovele indrukwekkende uitspattingen van de Nederlandse formatie dit seizoen. Al moest Van Aert af en toe – al zeker op de Oude Kwaremont – toch een tandje kleiner schakelen om zijn ploegmakker mee te krijgen. Geen probleem uiteraard als de nummer drie – Stefan Küng - uiteindelijk pas meer dan 1 minuut later over de meet kwam gebold. Van Aert deed dat als eerste, hand in hand met Laporte die zijn wiel zorgvuldig achter dat van zijn kopman hield.
Die mocht zo een tweede klassieke zege op Vlaamse bodem bijschrijven, en leek het in de sterren geschreven dat daar negen dagen later een eerste Ronde van Vlaanderen aan mocht worden toegevoegd. Helaas besliste het coronalot daar anders over.
