WN Redactie
Isaac Del Toro leek in mei op weg naar eeuwige roem. De 21-jarige Mexicaan reed als een ervaren klassementsman door de Giro d’Italia, droeg dagenlang het roze en had in de slotweek de eindzege binnen handbereik. Toch ging het in de laatste bergrit mis — en maanden later, in gesprek met GCN en Español, blikt Del Toro openhartig terug op die fatale ontknoping.
LEES OOK: Van Aert 'verraden': Nederlander opnieuw de klokkenluider
“Ik reed zoals ik moest”Del Toro kreeg bij UAE Emirates-XRG aanvankelijk geen uitgesproken kopmanschap. De ploeg rekende op Juan Ayuso en Adam Yates, terwijl hij zelf slechts een ‘vrije rol’ kreeg. Toch was de Mexicaan in de openingsweek voortdurend bij de pinken. “Ik wist dat ik elke kans moest grijpen,” vertelt hij. “In de tijdrit reed ik voluit, in de eerste bergetappes bleef ik bij de besten. Toen de gravelrit naar Siena kwam, was het: geen fouten maken, altijd vooraan zitten. En ik kreeg de kans om ervoor te gaan dus dat deed ik.”
In die beroemde Strade Bianche-etappe streden Del Toro en Wout van Aert (Visma | Lease a Bike) om de dagzege. De Mexicaan verloor het duel, maar nam wél de roze trui over. “Pas toen ik aan de leiding stond, voelde ik dat ik echt vrijheid kreeg. Mijn rol was die van knecht, maar we wilden met ons overtal spelen. Ik mocht tijd pakken — en dat deed ik.”
Na de rit naar Siena had Del Toro ruim een minuut voorsprong op Ayuso. “Pas na enkele podiumplaatsen begon de ploeg te beseffen dat ik verder was dan ze dachten,” zegt hij met een glimlach. “Toen kreeg ik pas écht de rol van kopman.”
“Op de Finestre heb ik fouten gemaakt”
Tot diep in de slotweek leek niets Del Toro te kunnen deren. Na zijn ritzege in etappe 17 vertrok hij richting de Colle delle Finestre met 43 seconden voorsprong op Richard Carapaz (EF Education–EasyPost) en meer dan een minuut op Simon Yates (Visma | Lease a Bike). Maar wat begon als een rustige controle van het klassement, eindigde in een tactische nachtmerrie.
“EF ging vol gas met Carapaz en ik dacht: dit slaat nergens op, het is een klim van een uur,” legt Del Toro uit. “Toen Majka en McNulty eraf waren, maakte ik de oversteek, maar het was te laat. We kwamen samen met Carapaz, en daarna sloot Yates aan. Toen wist ik: dit wordt gevaarlijk.”
Het trio reed even samen, maar toen Yates aanviel, greep Del Toro niet meteen in. “Ik kreeg via de radio te horen dat Yates vooraan reed en toen pas dat Van Aert ook weg was. Toen had Simon al 55 seconden. Ik zei: ‘Je had me dat moeten vertellen toen hij 10 seconden had!’ Dan had ik meteen aangevallen. Nu was het te laat.”
Reeks fouten
Del Toro erkent dat hij zelf ook steken liet vallen. “Ik maakte fouten, door gebrek aan ervaring. Ik dacht te veel in wattages, te weinig aan koerssituaties. Maar de communicatie had beter gemoeten. Ze wilden me beschermen, bang dat ik zou overreageren en van het podium zou vallen. Uiteindelijk verloren we maar één plek, maar het was de som van kleine vergissingen die me de Giro kostte.”
Toch kijkt hij met trots terug. “Toen Yates eenmaal terugkwam, wist ik dat ik het roze kwijt was. Zij waren sterker, met meer ervaring en meer gewicht in hun voordeel op die hoogte. Ik heb er vrede mee, maar ik had kunnen winnen. Dat gevoel neem ik mee naar de toekomst. Sterker en slimmer.”
Del Toro, inmiddels tweevoudig Mexicaans kampioen, lijkt de lessen van zijn eerste grote ronde goed begrepen te hebben. Zijn woorden klinken niet als frustratie, maar als een waarschuwing: de volgende keer dat hij een roze trui draagt, laat hij die niet meer glippen.
