WN Redactie
Remco Evenepoel deelde donderdag pas zijn opmerkelijkste waarheid van deze Tour de France: hij bleek met een gebroken rib van start te zijn gegaan. De Soudal Quick-Step-kopman had het nieuws bewust stilgehouden, tot na zijn opgave in rit 14. “In de Tour wil je niet stilstaan bij zoiets,” zegt ploegleider Tom Steels.
Na zijn exit vorige zaterdag sprak Evenepoel de pers nog toe, zonder concrete uitleg. Donderdag volgde op sociale media alsnog een lange verklaring, waarin hij zijn fysieke lijdensweg schetste. Die begon volgens hem al met een onfortuinlijke val op het BK tijdrijden, amper een week voor de Tour. De diagnose: een gebroken rib.
LEES OOK: 'Komst Evenepoel dwingt ploegmakker tot bliksemvertrek'
Tour is geen voorbereidingDat nieuws kwam pas nu naar buiten. Waarom? “In de Tour wil je presteren, niet twijfelen,” aldus Steels. “We hebben dit eerder meegemaakt met Dan Martin. Ook hij zweeg over een ribbreuk, omdat het mentaal verlammend kan werken. Remco wilde vooral niet aan de blessure denken.” Ook tijdens de Tour zelf bleef Evenepoel opvallend vaag, zelfs toen het zichtbaar minder liep. “Het is zijn goed recht om zelf te bepalen wat hij deelt,” zegt Steels. “Dat is geen excuus, het hoort bij topsport.”
Enkele dagen later wordt dat stilzwijgen pas echt begrijpelijk. Een ribbreuk kent geen behandeling behalve rust, legt sportarts Tom Teulingkx uit. “Vier tot acht weken herstel is normaal. Je kan daar niet omheen. Een gewone sterveling blijft thuis, een profrenner probeert desondanks te presteren. Maar je betaalt de tol.”
Geen excuus, wel een verklaring
Verrassend was het dus allerminst dat Evenepoel in de slotdagen steeds minder fris oogde. “Zo’n blessure vraagt stiekem veel energie. Niet alleen fysiek, ook mentaal,” aldus Teulingkx. “Je gaat compenseren, je slaapt slechter, je voelt je onstabiel op de fiets.” Opvallend: in de tijdrit – waarin hij nog tweede werd – speelde de breuk vermoedelijk geen grote rol. “Daar zit hij in een houding die hij kent. Maar zodra het nerveus en onrustig wordt in het peloton, komt de kwetsuur harder aan.”
Uiteindelijk lijkt de rib niet de enige oorzaak van zijn teloorgang, maar het puzzelstuk dat ontbrak. “Was hij kansloos bij voorbaat? Moeilijk te zeggen,” besluit Steels. “Met zijn voorbereiding was elk extra obstakel een probleem. En dit was geen kleintje.” Misschien had hij beter niet gestart. Maar misschien had hij dan voor altijd gewild dat hij het wél geprobeerd had.
