WN Redactie
Hij leek weggedeemsterd in de schaduw van de Tour, maar op de machtige flanken van de Col de la Loze stond Ben O’Connor ineens weer op. De Australiër van Jayco AlUla koos het perfecte moment, ontsnapte uit de greep van de favorieten en soleerde naar de mooiste overwinning uit zijn carrière. “Ik genoot meer dan ooit tevoren.”
De Tour van O’Connor begon ronduit rampzalig. Door een valpartij in de openingsweek verdween zijn topklassering al vroeg uit beeld. Zijn nieuwe missie: ritwinst. Makkelijker gezegd dan gedaan, zeker in een ronde waarin Pogacar en Vingegaard geen spaander heel laten van hun concurrentie. Maar op donderdag, in de koninginnenrit, viel alles plots op zijn plek.
LEES OOK: Merckx is duidelijk over afscheid van Evenepoel: "Gedwongen scheiding"
Geduldig en genadeloosHet scenario kon niet beter voor O’Connor: hij zat in de juiste vlucht, liet zich terugzakken toen de favorieten oprukten, en ging vervolgens op avontuur toen de topfavorieten begonnen te kijken in de vallei tussen Madeleine en Loze. “Ik voelde dat ze naar elkaar aan het staren waren, en ik wist: dit is mijn kans.”
Op de Col de la Loze, die hij nog kent van een eerdere zege als helper van Felix Gall, koos hij het steilste punt om zijn alles-of-niets-aanval te plaatsen. “Dat kan ik het beste: tijdritklimmen. Vanaf dat moment reed ik alleen nog tegen het tijdsverschil.”
En dat verschil bleef groeien. Pogacar en Vingegaard leken elkaar belangrijker te vinden dan de ritzege. “Toen ik met nog drie kilometer te gaan nog steeds drie minuten voor had, wist ik dat ik het ging halen. Pas toen liet ik de euforie toe.”
Mentaal weer boven water
Het was pas zijn tweede Tourzege ooit. De vorige dateert uit 2020, maar deze smaakte naar meer. “De Tour is wreed,” gaf O’Connor toe. “Je kunt dagen goed zijn en toch niets winnen. Maar dit… dit hadden de ploeg en ik zó nodig.”
Na al het fysieke en mentale leed van de voorbije weken was de opluchting tastbaar. En de revanche compleet. Terwijl Pogacar en Vingegaard elkaar seconden bleven ontfutselen, bewees Ben O’Connor dat de mooiste overwinningen vaak buiten de schijnwerpers ontstaan.
