Terwijl Evenepoel zijn concurrentie andermaal naar de Filistijnen reed in de Vuelta, kroonde Cian Uijtdebroeks zich tot eindwinnaar in de Tour de L’Avenir. Op datzelfde moment zette Van Aert de Bretagne Classic naar zijn hand, en werd rijzende ster Arnaud De Lie daar knap vierde. Eerder dit seizoen zagen we ook al dat Jasper Philipsen tot de absolute top bij de sprinters behoort. En dan te bedenken dat de beste jaren er voor deze kanjers nog zitten aan te komen.
VAN AERT
Al kunnen we wel stellen dat onze grootste ster – want dat is Wout van Aert toch nog steeds – zich momenteel in het summum van zijn carrière bevindt. De superlatieven om zijn prestaties te omschrijven zijn al een tijdje uitgeput, zodanig zelfs dat het eerder als normaal wordt aanzien wat de Kempenaar steeds weer uit de pedalen schudt. Dat is het uiteraard niét. Een allrounder zoals nog maar weinig gezien, laat staan in het hedendaagse wielrennen.
Dit seizoen twee overwinningen in het klassieke voorjaar, drie overwinningen in de Tour de France, twee tijdritoverwinningen (Parijs-Nice en TdF), twee ritten in het Criterium du Dauphiné, en afgelopen zondag nog even iedereen doodleuk op een hoopje rijden in de Bretagne Classic. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was, reed hij daarbij ook nog eens een karrevracht aan ereplaatsen bij elkaar. Tweede in Roubaix, derde in Luik-Bastenaken-Luik, tweede in de Bemer Cyclassics. In de Tour knalde WvA – net als in Parijs-Nice – dan weer naar 5 podiumplaatsen. Voor alle duidelijkheid: etappes die hij niét won. Om al eens een beeld te schetsen: De koers naar de zon telt acht ritten, in 6 daarvan was Van Aert dus 1,2 of 3.
Maar om echt een duidelijk overzicht te krijgen, én om u van uw sokken te doen blazen, adviseren we om de pagina van de renner eens te bekijken op ProCyclingStats. De uitslagen die de Jumbo-man nu al enkele jaren op rij bij elkaar fietst zijn van omver te vallen. Óveral waar Van Aert aan de start staat, doet hij mee om de prijzen. Pure waanzin. O ja, we zouden het bijna nog vergeten, maar zowel in Parijs-Nice, de Dauphiné als uiteraard de Ronde van Frankrijk, keerde hij ook nog eens met de groene trui huiswaarts. Een absolute kampioen die nu al zijn plaats heeft in het rijtje naast Merckx, Van Looy, De Vlaeminck, Boonen en vele andere vaderlandse grootheden. Laten we met z’n allen de vingers kruisen dat Van Aert zijn status straks kan verzilveren – hoewel de tenen van Van Aert al zullen beginnen te krullen bij het horen van deze kleur - met een regenboogtrui.
EVENEPOEL
Al gunnen we dat uiteraard ook die andere kanjer die ons land rijk is. Met name dus Remco Evenepoel. Het is al enkele jaren duidelijk dat we ook met de ‘Aerokogel van Schepdaal’ een uniek talent in de rangen hebben, maar dit seizoen weet hij zelfs de grootste criticasters met de mond vol tanden te zetten. Want waar Evenepoel de voorbije jaren voornamelijk in de kleinere rittenkoersen zwaar wist uit te pakken – hoewel ook dát indrukwekkend was – deed hij dat nu op het grootste wielertoneel.
Dan denken we uiteraard meteen aan zijn fenomenaal exploot in Luik-Bastenaken-Luik, waar hij een groep gepakt met toppers helemaal op zijn eentje wist af te houden. Ook Wout van Aert was achteraf terecht onder de indruk. Dat waren we eigenlijk allemaal, want een monument winnen op die leeftijd is niet iedereen gegeven. Al zeker niet op de manier waarop Remco het deed. Seizoen daar al meer dan geslaagd, maar het bleek slechts een voorsmaakje.
Enkele weken geleden wist Evenepoel immers ook in de Clasica San Sebastian opnieuw uit te pakken met een weergaloos kunststukje. Een bisnummer van 2019, toen hij in het Baskenland een eerste keer wist te winnen. Intussen weten we allemaal wat hij momenteel in Spanje aan het opvoeren is, al valt het uiteraard nog af te wachten of hij die Vuelta effectief tot een goed einde kan brengen. Bij het schrijven van dit stuk liggen er immers nog twee zware weken in het verschiet. De vraag is nu of Evenepoel de eerste Belgische winnaar van een grote ronde kan worden sinds Johan De Munck in de Giro van 1978. Neemt niet weg dat we ook nu al kunnen spreken van het seizoen waarop Remco volledig is ontploft.
Twee grote klassieke zeges zijn op zich al meer dan voldoende om daarvan te kunnen spreken. Daar bleef het overigens niet bij. De kopman van Quick-Step wist immers ook al de eindzege te pakken in de Ronde van Noorwegen én de Ronde van de Algarve. Bovendien kwam Evenepoel ook in de Tirreno-Adriatico, Ronde van Valencia, Ronde van het Baskenland én in de Ronde van Zwitserland sterk voor de dag. In totaal was hij tijdens deze rondes nog eens goed voor twee ritzeges en een hele verzameling aan ereplaatsen. Afgezien van Zwitserland en de Tirreno– respectievelijk tweede en derde – nam hij ook steeds de jongerentrui mee huiswaarts. Tussendoor werd Evenepoel ook nog even Belgisch kampioen tijdrijden.
UIJTDEBROEKS
Dat Evenepoel zich in Gavere de driekleur mocht aanmeten, hoeft echter niet te verbazen. Zeker gezien het feit dat zijn grootste concurrent - in naam van Wout van Aert – verstek gaf voor deze wedstrijd. De komende jaren valt het evenwel te verwachten dat het Belgisch kampioenschap tijdrijden een ware titanenstrijd zal worden. Zo hebben we met de eerder vernoemde Cian Uijtdebroeks, Florian Vermeersch, Ilan Van Wilder en Alec Segaert immers heel wat jong geweld van hardrijders in de vijver zitten. Afgelopen week zette eerstgenoemde zich alvast volledig op de Belgische wielerkaart.
Dat zoals gezegd met winst in de Tour de L’Avenir, ofwel de Ronde van Frankrijk voor beloften. Niet zomaar een wedstrijd dus. Illustere voorgangers van Uijtdebroeks: Tadej Pogacar, Egan Bernal, Nairo Quintana, David Gaudu, om er maar enkele te noemen. Het is evenwel niet zo dat eindwinst in de Ronde van de Toekomst een garantie is om uit te groeien tot een absolute topper. Zo wisten immers ook –met alle respect voor - mindere goden als Jan Bakelants, Romain Sicard of Ruben Fernandes daar het hoogste schavotje te bekleden.
Als we op dit moment mogen oordelen lijkt het voor Uijtdebroeks echter meer richting die eerste categorie te gaan. Op zijn 19 jaar mocht hij dit seizoen al voor het eerst proeven van het werk bij de profs. En daar sloeg hij allesbehalve een mal figuur. Imponeren deed hij voornamelijk in de Sibiu Tour en de Ronde van Noorwegen waar Evenepoel de eindwinst mocht vieren. Een eerste profzege laat nog op zich wachten, maar zijn eindwinst in de Tour de L’Avenir – hij won daar ook twee etappes - maakt het een absoluut topjaar, en doet onvermijdelijk het beste vermoeden voor de toekomst. Een topteam als Bora-Hansgrohe heeft heus niet zomaar een profcontract veil voor een – destijds - 17-jarige renner. Wat het er voor Uijtdebroeks des te rooskleuriger doet uitzien, is de ‘goeie kop’ die erop staat. Dat kon kijkend Vlaanderen al aanschouwen tijdens zijn gesmaakte optredens in Vive le Vélo.
PHILIPSEN EN DE LIE
Voor het werk in (grote) rondes lijkt het dus wel snor te zitten voor op zijn minst het komende decennium, maar ook in het klassieke én sprintwerk hebben we ons schaapjes meer dan op het droge. Of wat anders te denken van iemand als Jasper Philipsen. Het is absurd om hem als een talent te omschrijven, maar vergis u niet, ‘de Vlam van Ham’ is nog steeds maar 24 jaar oud! Hij lijkt al een eeuwigheid mee te gaan, en dat is deels ook het geval. Reeds in 2019 wist Philipsen al hoge ogen te gooien in sprintklassiekers én de Tour de France.
Het was evenwel wachten tot dit seizoen vooraleer hij ook eindelijk kon zegevieren in La Grande Boucle. Meteen twee stuks, waaronder het officieuze wereldkampioen sprinten op de Champs Elysees. Verder dit seizoen wist de man van Alpecin-Deceuninck nog vijf sprintzeges achter zijn naam te zetten, hoewel een échte grote zege in het voorjaar toch ontbrak. We kunnen er echter vanop aan dat er daarvan de komende jaren nog tal van zullen volgen. En die zullen vermoedelijk niet enkel in de gecatalogeerde sprintkoersen komen. Philipsen heeft namelijk ook een grote motor, getuige daarvan het feit dat hij wél kan overleven op heuvelachtig terrein, terwijl de andere sprinters daar moeten afhaken.
Wie we in dezelfde stal kunnen plaatsen is Arnaud De Lie. Het is nog vroeg dag, maar mogelijk spreken we bij hem toch nog over een andere categorie van renner. Net zoals dat bij Uijtdebroeks het geval was, is het ook voor het toptalent van Lotto-Soudal zijn eerste seizoen in het profpeloton. Dat de sympathieke Waal indruk heeft gemaakt, is een understatement. Negen (!) zeges wist De Lie bij elkaar te rijgen. Ongezien voor een neoprof van 20 jaar oud. Hij houdt zowat in zijn eentje de hoop levend voor Lotto om in de WorldTour te kunnen blijven.
De GP Jean-Pierre Monséré, Heistse Pijl, Ronde van Limburg, Schaal Sels,… allemaal schreef hij ze achter zijn naam. Om zijn vierde plaats in de Bretagne Classic van afgelopen zondag zijn meest indrukwekkende prestatie van het seizoen te noemen is misschien teveel van het goede, maar deze wedstrijd op WorldTour-niveau is wel degelijk een vreselijk zware bedoening. Het zegt eigenlijk alles over het topseizoen dat De Lie als debutant bij de profs kent. Het hoeft dan ook geen betoog dat we van hem nog één en ander mogen verwachten, en net als dat bij Philipsen het geval is, is De Lie méér dan alleen een sprinter.
VIJVER VOL TALENT
Laat het duidelijk zijn: we zitten als Belgische wielerliefhebber de komende jaren in een bevoorrechte positie. En dan hebben we veelbelovende jongeren als Florian Vermeersch (tweede in Roubaix vorig jaar) Thibau Nys (Europees Kampioen U23 in 2021), Alec Segaert (Europees kampioen tijdrijden bij de juniors én 3de op het WK tijdrijden), en andere Ilan Van Wilders nog onderbelicht gelaten. Ook zij lieten al zien over een heel arsenaal aan kwaliteit te beschikken. Bovendien is er daarnaast ook nog de ‘oudere’ generatie. Ook routiniers als Tim Merlier, Quinten Hermans, Yves Lampaert, Jasper Stuyven, Dylan Teuns of Tiesj Benoot zullen sowieso nog garant staan voor tal van overwinningen. Leve de koers!
