Kevin De Jonghe
Remco Evenepoel heeft er toch best een bewogen week opzitten in het Criterium du Dauphine. Hij boekte een fraaie ritwinst in de tijdrit, maar vervolgens moest hij bergop toch snel zijn meerdere erkennen. Al had zijn valpartij van donderdag daar mogelijk wel iets mee te maken. Ook ploegmakker Louis Vervaeke kwam overigens ten val.
Lees ook: Evenepoel in de problemen? Analyse onthult opvallend patroon
Mirakel in de maak?Hij moest zelf meteen opgeven met een sleutelbeenbreuk na wat een spectaculaire tuimelperte was. Er kon dan ook meteen een streep worden getrokken door de Tour de France… of toch niet? Klaarblijkelijk niet, want bij Soudal Quick-Step lijken ze er goede hoop op te hebben dat Vervaeke alsnog de Tour zal halen. Het zou een geweldige opsteker betekenen voor Evenepoel.
“Ik had geen garanties, maar ik had er vertrouwen in dat ik erbij zou zijn geweest. Ik denk dat ik in elke grote ronde tot nu toe een meerwaarde ben geweest voor Remco. Meteen na mijn val dacht ik: ‘Alles is om zeep’”, begint Vervaeke zijn verhaal over zijn onfortuinlijk moment in de Dauphine.
“Maar binnen de ploeg zijn ze toch optimistisch dat ze me eventueel kunnen klaarstomen. Wat voor mij een grote motivatie is om nu opnieuw op mijn rollen te kruipen”, volgt meteen het goede en evenzeer onverhoopte nieuws. Vervaeke voelt ook zelf dat er al iets mogelijk zou kunnen zijn.
“Ondertussen kan mijn schouder eigenlijk al opnieuw alles aan. Ik kan kracht zetten, heb controle”, zegt hij bij Het Nieuwsblad. “Als ik de Tour haal, heb ik natuurlijk nog altijd competitie gemist in de Dauphiné en een hoogtestage in Tignes, maar conditioneel is dat niet per se een ramp. Alles hangt af van hoe snel ik nu opnieuw echt kan trainen.”
Today’s crash of Louis Vervaecke at the Dauphine. 😰
— Lukáš Ronald Lukács (@lucasaganronald) June 12, 2025
He abandoned the race. #Dauphine
pic.twitter.com/XWXDclNNcx
Spektakelval met veel pijn als gevolg
Zoals gezegd betrof het wel een spectaculaire valpartij, maar Vervaeke heeft er het raden naar hoe ze precies tot stand is kunnen komen. Al kree hij wel hulp: “Een motard had een verklaring die voor mij plausibel klinkt: ik moet iets geraakt hebben, een put of een steen, waardoor mijn achterwiel wegslipte. Tot het ineens weer grip vond en ik bruusk weggekatapulteerd werd.”
Vervolgens was het ook flink afzien voor de renner. “De eerste nacht heb ik heel slecht geslapen. Misschien drie keer een klein uurtje of zo. De ploegdokter had schrik dat het gebroken bot tegen de huid zat en had daarom mijn schouders naar achter getrokken in zo’n achtvormige bandage. Ik ben bijna flauwgevallen van de pijn.” Maar plots lijkt de wereld er alweer helemaal anders uit te zien!
