Matthijs Klerkx
Parijs-Roubaix gaf voldoende stof tot nadenken. Welke 3 belangrijkste lessen trokken wij uit de Hel van het Noorden?
PECH IEDER JAAR GROOTSTE FACTOR IN ROUBAIX
Een systeem om de bandendruk mee te regelen, allerlei technische foefjes en de nieuwste moderne zaken: niets lijkt te helpen tegen het onvermijdelijke in Parijs-Roubaix. Het onvermijdelijke gegeven dat een groot deel van de renners vroeg of laat toch hun materiaal stuk rijden.
Voor het tweede jaar op rij was pech bij de grote favorieten een belangrijk onderdeel van de finale. John Degenkolb ging na een onfortuinlijk manoeuvre van Jasper Philipsen – waardoor latere winnaar Mathieu van der Poel bijna ten val kwam – tegen de grond op Carrefour de l’Arbre, waarna even later Wout van Aert op weg leek naar winst. Tot deze na het verkeerd nemen van de befaamde ‘Virage 6’ lek reed. Het had zo’n mooie tweestrijd kunnen zijn…
ALPECIN TACTISCH NIET FOUTLOOS, MAAR AAN HET EIND HEEFT DE WINNAAR ALTIJD GELIJK
Alpecin-Elegant zat als enige ploeg al vroeg in de finale met een numeriek overschot ten opzichte van de rest. Terwijl Van Aert zich – en dat was compleet logisch – rustig hield in de wielen, woekerde Van der Poel weer als vanouds op de meest onnodige momenten met zijn krachten, vaak zelfs op asfaltstroken die er niet toe deden.
Het doet de vraag rijzen waarom een ploegleider op zo’n moment niet ingrijpt. Het is toch zaak om de kopman zo fris mogelijk in de finale af te zetten? Enfin, aan het einde zijn ze juist bij Alpecin-Elegant (zoals de ploeg gister heette), ofwel Alpecin-Deceuninck, de slimste en beste geweest, want ze gingen met de kasseitrofee en de nummer twee naar huis!
WAT MOET VAN AERT NOG MEER DOEN OM DEZE KOERS TE WINNEN?
Stel je voor dat je alles goed doet, een hele dag lang. Keuzes qua stressvermindering – aanvallen op Haveluy à Wallers om zo het Bos van Wallers met een zo klein mogelijke groep te doorkruisen – die gebaseerd zijn op eerdere pechgevallen op die zo gevreesde strook, keuzes qua tactieken – door het wegvallen van Christophe Laporte moest hij de gehele finale in de wielen afwerken en niet overnemen vanwege het kwantitatieve voordeel van Alpecin-Elegant – die om door een ringetje te halen zijn.
En tóch win je nog steeds niet de door jou zo geliefde koers! Van Aert reed lek op het moment suprême: het stuk richting Restaurant l’Arbre Gruson op Carrefour de l’Arbre. En daar ging zijn eeuwige rivaal, Mathieu van der Poel. Weer hij, waarom toch altijd hij? Dat zal de gedachtegang van Wout toch wel zijn geweest tijdens de finale. Des te fraaier was dan ook de manier waarop de kopman van Jumbo-Visma zijn sportieve rivaal feliciteerde na afloop van de Helleklassieker.
Het lijkt erop alsof niets hem gegund is dit jaar. Dan maar een opnieuw uitmuntende Tour en dito WK in Glasgow! En anders eens grossieren in het voorjaar van 2024!
