WN Redactie
Maxim van Gils heeft achter de rug wat je zonder overdrijven een bewogen jaar mag noemen. Ereplaatsen in zowat elke grote klassieker, een zege in Eschborn-Frankfurt, een Tour vol opmerkelijke uitspraken én een contractbreuk met Lotto om in 2025 aan te monsteren bij Red Bull-BORA-hansgrohe. Toch blijft de 26-jarige Belg opvallend nuchter. Wie met Van Gils praat, merkt al snel dat zijn wereld niet alleen om koers draait, maar ook om plezier, herinneringen en simpele routines.
De kiem van zijn liefde voor de fiets ligt ver terug. Hij herinnert zich nog levendig hoe hij als kind zijn eerste koersfiets ging ophalen: een oranje Sirocco met blauw stuurlint en kleine wielen. Geen topmateriaal, wel een blijvend beeld. Zijn mooiste fietsmoment? Dat vond hij niet in een koers, maar tijdens een lange mountainbiketocht op nieuwjaarsdag, met vrienden en zijn broer, ergens onderweg stoppend bij een supermarkt voor een vlaai. Voor Van Gils zijn het precies die dagen waarop iemand lek rijdt, iemand valt en iedereen lacht, die het plezier in fietsen definiëren.
LEES OOK: Ploegleider Van Aert merkt iets ongebruikelijks op
Winnen blijft winnenAls het over koersen gaat, is Van Gils dan weer opvallend duidelijk. Kleur bekennen zonder te winnen? Nee, liever geniepig zegevieren dan een mooi verhaal zonder resultaat. “Men vergeet het verhaal, maar de overwinning blijft staan,” is zijn simpele redenering. Dat hij Eschborn-Frankfurt won zonder zich de allerbeste renner te voelen, stoort hem allerminst. Winnen is winnen, ongeacht hoe. Ook in zijn voorkeuren is hij helder: Luik-Bastenaken-Luik verkiest hij boven de Ronde van Vlaanderen, geïnspireerd door de geschiedenis en zijn jeugdherinneringen aan Frank Vandenbroucke. Zelfs als Vlaming.
Binnen het huidige peloton voelt Van Gils zich iets meer verwant met Remco Evenepoel dan met Wout van Aert. Niet uit chauvinisme, maar omdat hij zich qua profiel makkelijker kan inleven in Evenepoels manier van koersen. Zijn liefde voor het spel en de strijd vertaalt zich ook buiten de fiets. Gezelschapsspelen met het gezin lopen regelmatig uit de hand, TikTok is zijn meest gebruikte app en bij een goed stuk vlees hoort voor hem een glas rode wijn. Bier laat hij liever links liggen.
Fietsen over de grens
Opvallend genoeg zoekt Van Gils zijn rust niet in België, maar net over de grens. Hoewel hij in Wuustwezel woont, fietst hij bijna nooit op Belgische wegen. Zijn vaste rondje ligt in Nederland, richting Rilland, de Oesterdam of de Zeelandbrug. Nederlandse fietspaden zijn voor hem “veruit” beter. Als hij toch eens met zijn vader België binnenrijdt, volgt er al snel een lachende opmerking dat ze verkeerd gereden zijn. Het typeert zijn voorkeur voor overzicht en comfort, ook in training.
Die nuchterheid trekt hij door naar bredere thema’s. Over politiek of ecologische voetafdrukken houdt hij zich nauwelijks bezig, niet uit onverschilligheid, maar omdat zijn focus volledig op zijn sport ligt. Tegelijk vindt hij het vanzelfsprekend dat je je afval niet op straat gooit. Normen en respect hoeven voor hem niet groots of ingewikkeld te zijn.
Bekendheid heeft zijn prijs, beseft Van Gils. Hij kan minder onbezorgd zichzelf zijn en merkt dat vooral zijn familie geraakt wordt door reacties op sociale media. Zelf kan hij ermee leven, soms er zelfs om lachen, maar hij beseft dat herkenning ook grenzen oplegt. Toch weegt dat niet op tegen wat hij ervoor terugkrijgt. Met een nieuwe ploeg, een groeiend palmares en een vaste trainingsroute net over de grens lijkt Van Gils precies te weten waar hij staat en vooral waar hij naartoe wil.
