WN Redactie
Het contrast kon enkele jaren geleden nauwelijks kleiner zijn: Mathieu van der Poel en Wout van Aert werden toen nog gezien als renners van nagenoeg hetzelfde niveau, elk met hun eigen specialiteiten en elk in staat de ander te kloppen. Maar intussen heeft Van der Poel een voorsprong uitgebouwd die zich laat voelen in de grootste klassiekers. Volgens Thijs Zonneveld is dat geen toeval, maar het resultaat van een duidelijke verschuiving.
Zonder Van der Poel zou het palmares van Van Aert indrukwekkender zijn, zegt Zonneveld in In De Waaier. De concurrentie was al enorm, maar de opkomst van Pogacar maakte het gat nog groter. Toch ziet hij vooral één constante: Van der Poel beschikt over meer beslissende wapens. Een explosieve versnelling, een instinct om koersen te doden op precies het juiste moment, en een vermogen om fouten te vermijden op cruciale momenten, dat maakt het verschil.
LEES OOK: Zonneveld kraakt Pogacar: “Hij is een egoïst”
Talent én het extra instinctZonneveld verwijst onder meer naar Dwars door Vlaanderen, waar Van Aert zich liet verrassen door Powless. Zoiets gebeurt Van der Poel zelden, stelt de analist. De Nederlander heeft een natuurlijke turbo voor korte inspanningen én een feilloos killersinstinct. Dat maakt hem op zijn top bijna onaantastbaar, zelfs voor iemand die fysiek evenveel in huis heeft.
Van Aert had in de beginjaren wel een streepje voor qua professionaliteit. Hij leefde strakker, werkte minutieuzer en haalde daardoor het maximale uit zijn potentieel. Tot het WK in Wollongong, zegt Zonneveld. Vanaf dat kantelmoment is Van der Poel zijn leven nóg professioneler gaan inrichten en is het pure talent opnieuw doorslaggevend geworden.
Wollongong als keerpunt
Dat WK — waarin Van der Poel na een incident in een hotel een nacht in de cel belandde en zijn wedstrijd moest opgeven — heeft volgens Zonneveld een diepe indruk nagelaten. Nadien is hij anders gaan leven, zonder compromissen, zonder kansen te laten liggen. De wereldtitel die hem toen ontglipte, werd een motivatie om geen detail meer te verwaarlozen.
Van Aert, benadrukt Zonneveld, heeft ook veel pech gekend. Crashes op sleutelmomenten, blessures en onderbroken voorbereidingen hebben hem tegengehouden in seizoenen waarin hij anders misschien dichter bij Van der Poel had gestaan. Maar zelfs los daarvan ziet de analist een structureel verschil: Van der Poel heeft simpelweg dat tikkeltje meer talent.
De kloof die groeide
Het verhaal tussen de twee is dus geen zwart-witverhaal van winnen of verliezen, maar van evolutie. Van der Poel heeft een extra versnelling gevonden — zowel fysiek als mentaal — terwijl Van Aert door omstandigheden vaker moest consolideren dan aanvallen. Het resultaat is een kloof die de laatste jaren zichtbaar werd in de uitslagen.
Toch blijft de rivaliteit bestaan, en blijft Van Aert op zijn dag de enige die Van der Poel écht kan bedreigen. Maar zolang Van der Poel die combinatie van talent, instinct en professionaliteit blijft volhouden, is volgens Zonneveld duidelijk waarom de verhoudingen zijn zoals ze zijn.
