Kevin De Jonghe
Tadej Pogacar was dit seizoen andermaal dé renner van het jaar. Zowat elk doel werd vlotjes afgevinkt, niemand lijkt de Sloveen nog iets in de weg te kunnen leggen. Maar een ware superman is hij dan toch ook niet, zo leert ons een getuigenis van zijn vriendin Urska Zigart.
LEES OOK: Urška Žigart doet boekje open over haar verlangens met Pogačar
De mindere kanten van TadejOp een fiets kan Pogacar zowat alles, maar Zigart ziet thuis ook gewoon een menselijke Tadej. Zo vertelt ze in een interview bij HLN wat zoal diens slechte punten zijn: “Tadej is degene die thuis vergat de elektriciteitsrekening te betalen, waar ik ’m nog altijd mee plaag”, begint ze daar.
“Voor mij is hij natuurlijk gewoon Tadej, mijn vriend. Het zou raar zijn voor mij om hem als Tadej, de wereldkampioen wielrennen, te zien. Ik ben blij voor hem dat hij zo’n topseizoen heeft, want hij werkt er keihard voor, maar we zijn niet echt bezig met records of het idee een legende te worden.”
En in wat toont Pogacar zich dan nog menselijk? Wel best veel, zo blijkt: “Ik klop hem élke keer in poolbiljart. En in Scrabble ben ik ook beter, al zegt hij dan dat het komt omdat we de Engelse versie spelen. Maar ik ben er vrij zeker van dat ik hem in de Sloveense versie óók versla (lacht). Talen zijn niet echt zijn sterkste kant. Maar goed, eerlijk is eerlijk: hij is in veel dingen best goed.”
Hier en daar klinkt ook dat hij qua discipline flink wat moest bijleren. Maar dat vindt Zigart dan toch weer een stap te ver gaan: “Goh ja, Tadej heeft veel discipline, maar dan bij dingen die hij graag doet, zoals fietsen. Zodra het iets is wat hij minder leuk vindt, zoals e-mails beantwoorden of iets met de media doen, dan verdwijnt die discipline nogal snel. Hij leeft volgens het principe: hoe minder je moét doen, hoe beter.”
Van vlees en bloed
De conclusie is echter wel dat ook Pogacar maar gewoon een mens is, iets wat fans weleens durven te vergeten. Ook daarover getuigt Zigart: “Als er mensen zijn die Tadej alleen als de wielrenner zien, niet als mens. Ze eisen een foto of ze praten over hem terwijl hij er gewoon naast staat. Soms voelt dat alsof ze vergeten dat hij ook gewoon iemand van vlees en bloed is.”
