Kevin De Jonghe
Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. De grote Vlaamse voorjaarskleppers liggen inmiddels achter de rug, en is het dus tijd om de taalgrens over te steken. Met als eerste afspraak: De Waalse Pijl.
Een wedstrijd die al sedert 1936 op de kalender staat, maar pas sinds 1985 ook zijn huidige karakter kreeg. En daarmee bedoelen we dat er sinds dan wordt gefinisht op de intussen iconische Muur van Hoei, die tegelijkertijd ook wel een voorspelbaar koersverloop met zich meebrengt. Gezien de aankomst zo loodzwaar is, wordt de beslissing vaak pas gemaakt in de absolute slotmeters, laat staan dat er een ontsnapping kan standhouden.
MUUR VAN HOEI OPNIEUW SCHERPRECHTER
En dat bleek toch ook dit jaar weer het recept te zijn, zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Want de Waalse Pijl organiseert ook al sedert 1998 een dameskoers. Zoals u tussen de lijnen door al kon lezen, moest de kijker ook dit jaar niet aan het scherm gekluisterd zitten vanwege de spanning. Uiteraard komt er wel een vroege vlucht tot stand, maar meer dan drie minuten krijgt die niet. Een eerste écht opmerkelijk feit volgt in de voorlaatste ronde, wanneer Jonas Vingegaard – later dit jaar Tourwinnaar – moet afhaken.
En hoewel de kans op slagen dus bijzonder klein is, zijn er toch ieder jaar de nodige gegadigden om in de slotronde toch nog een hun slag te willen slaan. Simon Carr gooide de knuppel in het hoenderhok, net na het passeren van de rode vod wordt de ijdele hoop van de laatste twee overblijvers – Mauri Vansevenant en Sören Kragh-Andersen – de kop ingedrukt. Enric Mas ment het peloton in dienst van kopman Alejandro Valverde, die ook als eerste aangaat maar perfect wordt gecounterd door Dylan Teuns.
Onze landgenoot slaat samen met de Spanjaard meteen een gat, en houdt ook de vijfvoudige winnaar uiteindelijk af om zo zijn eerste Waalse Pijl te mogen opschrijven. Een knappe prestatie, zeker als we zien dat hij kanjers als Pogacar, Alaphilippe, Vlasov achter zich laat.
CAVALLI KLOPT VAN VLEUTEN
Eenzelfde scenario ontvouwde zich bij de dames. Een vroege kopgroep weet zich te vormen, en houden de laatste rensters daaruit stand tot in de laatste ronde. Maar steeds weer komt het toch aan op die laatste keer Muur van Hoei waar - in tegenstelling tot bij de mannen – Anniemiek van Vleuten het verschil al meteen op de voet tracht te maken. Enkel Liane Lippert, Demi Vollering en Marta Cavalli kunnen in het wiel blijven.
Op zo’n 400 meter van de top lijken ook die te gaan kraken, maar niet veel later volgt er ook bij Van Vleuten een kleine inzinking. Op die manier kan Cavalli terug de oversteek maken, en zullen zij onder hun beiden uitmaken wie mag zegevieren op de muur. De Nederlanse zet nog eens aan op 150 meter van de streep, maar krijgt de Italiaanse niet uit het wiel. In tegendeel is het Cavalli – die eerder ook al de Amstel achter haar naam wist te schrijven – die op en over Van Vleuten gaat en met voldoende overschot haar tweede klassieke zege van het seizoen kan boeken. Vollering vervolledigt het podium op tien seconden van de winnares.
REMCO’S EERSTE ESCAPADE
Met Belgisch succes zetten de renners en rensters zo koers naar het laatste voorjaarsmonument van het jaar met Luik-Bastenaken-Luik. Ook daar zou zwart-geel-rood overheersen, en daar zat ene Remco Evenepoel alvast voor iets tussen. Zo lees je morgen om 12.00 uur. Tot dan!
MUUR VAN HOEI OPNIEUW SCHERPRECHTER
En dat bleek toch ook dit jaar weer het recept te zijn, zowel bij de mannen als bij de vrouwen. Want de Waalse Pijl organiseert ook al sedert 1998 een dameskoers. Zoals u tussen de lijnen door al kon lezen, moest de kijker ook dit jaar niet aan het scherm gekluisterd zitten vanwege de spanning. Uiteraard komt er wel een vroege vlucht tot stand, maar meer dan drie minuten krijgt die niet. Een eerste écht opmerkelijk feit volgt in de voorlaatste ronde, wanneer Jonas Vingegaard – later dit jaar Tourwinnaar – moet afhaken.
En hoewel de kans op slagen dus bijzonder klein is, zijn er toch ieder jaar de nodige gegadigden om in de slotronde toch nog een hun slag te willen slaan. Simon Carr gooide de knuppel in het hoenderhok, net na het passeren van de rode vod wordt de ijdele hoop van de laatste twee overblijvers – Mauri Vansevenant en Sören Kragh-Andersen – de kop ingedrukt. Enric Mas ment het peloton in dienst van kopman Alejandro Valverde, die ook als eerste aangaat maar perfect wordt gecounterd door Dylan Teuns.
Onze landgenoot slaat samen met de Spanjaard meteen een gat, en houdt ook de vijfvoudige winnaar uiteindelijk af om zo zijn eerste Waalse Pijl te mogen opschrijven. Een knappe prestatie, zeker als we zien dat hij kanjers als Pogacar, Alaphilippe, Vlasov achter zich laat.
CAVALLI KLOPT VAN VLEUTEN
Eenzelfde scenario ontvouwde zich bij de dames. Een vroege kopgroep weet zich te vormen, en houden de laatste rensters daaruit stand tot in de laatste ronde. Maar steeds weer komt het toch aan op die laatste keer Muur van Hoei waar - in tegenstelling tot bij de mannen – Anniemiek van Vleuten het verschil al meteen op de voet tracht te maken. Enkel Liane Lippert, Demi Vollering en Marta Cavalli kunnen in het wiel blijven.
Op zo’n 400 meter van de top lijken ook die te gaan kraken, maar niet veel later volgt er ook bij Van Vleuten een kleine inzinking. Op die manier kan Cavalli terug de oversteek maken, en zullen zij onder hun beiden uitmaken wie mag zegevieren op de muur. De Nederlanse zet nog eens aan op 150 meter van de streep, maar krijgt de Italiaanse niet uit het wiel. In tegendeel is het Cavalli – die eerder ook al de Amstel achter haar naam wist te schrijven – die op en over Van Vleuten gaat en met voldoende overschot haar tweede klassieke zege van het seizoen kan boeken. Vollering vervolledigt het podium op tien seconden van de winnares.
REMCO’S EERSTE ESCAPADE
Met Belgisch succes zetten de renners en rensters zo koers naar het laatste voorjaarsmonument van het jaar met Luik-Bastenaken-Luik. Ook daar zou zwart-geel-rood overheersen, en daar zat ene Remco Evenepoel alvast voor iets tussen. Zo lees je morgen om 12.00 uur. Tot dan!
