Stan Strubbe
In de eerste week werd hij al afgeschreven, maar drie weken later staat Wout van Aert opnieuw waar hij hoort: op een voetstuk. Na een moeizame start, een ritzege op gravel en cruciale steun aan kopman Simon Yates, bewijst de Belg van Visma | Lease a Bike dat zijn motor nog steeds uniek is. De Finestre, gravel, sprints én klimmen? Van Aert kon het allemaal aan.
Van worstelen naar domineren
Van Aerts Giro begon pover. Na een tweede plek op openingsdag zakte hij in de dagen erna ver weg. Hij verloor vroeg terrein, maakte foutjes, en leek een schim van de coureur die de Tour al kleurde met ritwinst én knechtenwerk. Tot de rit naar Siena. Daar keerde het tij, met een solozege na een zware gravelrit. In de dagen erna trok hij Olav Kooij naar twee sprintzeges en groeide hij stilaan weer in zijn vertrouwde rol: de redder in nood, de man die het verschil maakt wanneer het moet.
Op dag twintig, met de mythische Colle delle Finestre op het programma, was het opnieuw Van Aert die alles in handen had. Vanuit de vroege vlucht kwam hij zelfs voor de klassementsmannen boven op de klim, wachtte op Simon Yates en trok in de afdaling genadeloos door. Het gat naar de concurrentie liep razendsnel op.
Zeldzaam vermogen op de juiste dag
Van Aerts exploot op de Finestre werd breed bejubeld in het peloton. Vooral renners met vergelijkbare lichaamsbouw spraken met bewondering over zijn prestatie. Dylan van Baarle, ploeggenoot bij Visma | Lease a Bike, benadrukte de veelzijdigheid van Van Aert: “Hij is op elk belangrijk moment beslissend geweest. In de sprints, in de bergen, voor de klassementsman. Niet veel renners kunnen dat.”
Ook andere grote motoren uit het peloton, zoals Taco van der Hoorn en Daan Hoole, wezen op het fysieke aspect. Grote renners verbruiken tijdens lange bergetappes simpelweg meer energie. De Belg haalde op een van de zwaarste dagen van de Giro meer dan 7.000 calorieën verbruik. Een inspanning die volgens Hoole “extreem zeldzaam is om te combineren met zo'n explosiviteit in de finale.” De rest van zijn commentaar werd breed gedragen: wat Van Aert presteerde, doet er weinigen hem na.
Comeback na een verwoest voorjaar
Dat Van Aert net nu zijn topvorm vond, maakt zijn prestatie nog indrukwekkender. Na valpartijen in zowel Dwars door Vlaanderen als de Vuelta kwam hij fysiek en mentaal van ver. De Giro was voor hem geen ‘doe maar mee’-opdracht, maar een stille revanche. Geen geklaag, geen drama. Gewoon presteren op de momenten die ertoe doen – en vooral anderen beter maken.
Op het moment dat Yates het roze in zicht kreeg, was het Van Aert die de deur opende. Niet met een show op social media, maar met bruut werk op de flanken van de Finestre en een sleurbeurt waar zelfs de ploegwagen stil van werd.
Een gewicht dat hij omzette in kracht
Fysiek blijft Van Aert een uitzonderlijke renner. Met zijn lengte en gewicht hoort hij niet thuis tussen de pure klimmers. Toch slaagt hij er telkens weer in om in bergetappes een sleutelrol te spelen. De kracht die hij levert, de energie die hij verbrandt, het herstel dat nodig is: het zijn cijfers van een atleet op de grens van het menselijke. Geen toeval dat collega’s hem een fenomeen noemen.
De Giro was voor hem geen sprintfeestje of vrijblijvende opbouwwedstrijd. Het werd een podium van herstel, dominantie en tactisch meesterschap. En bovenal: de bevestiging dat je Wout van Aert nooit mag afschrijven – zeker niet als het er echt om gaat.
