Het leven van een profwielrenner gaat - zeker na zijn of haar carrière - niet altijd over rozen. En daar kwam Michael Boogerd achter nadat hij in 2007 stopte.
In de Nederlandse televisieserie Meer dan Goud vertelt de Nederlandse ex-profrenner over zijn hele leven als coureur. Hij begint bij zijn jeugdjaren. "Ik wilde als klein mannetje wel klimmer worden. Ik speelde altijd dat ik wielrenner was en dan pakte ik een denkbeeldige bidon en goot ik die zo leeg over mij heen", vertelt Boogie al lachend over die jaren. "Toen ik voor het eerst alleen trainde, deed ik dat ook. Dan speelde ik dat de koeien het publiek waren. Ik speelde alles na wat ik op televisie zag."
'HET WAS VRIJ EENVOUDIG: OF DIE SPUIT ERIN, OF STOPPEN MET FIETSEN'
Nadat zijn grote broer - ook zijn grote voorbeeld - stopt, gaat het roer bij Michael zelf om. "Vanaf mijn dertiende werd ik een trainingsbeest, om de sfeer thuis te verbeteren. Ik wilde winnen, zodat mijn ouders tevreden waren. Terwijl mijn vader juist daarna zei: 'Je hoeft van mij niet te winnen, maar ik wil dat je koers maakt, dat je aanvalt. Ik wil de speaker mijn naam horen roepen als ik langs het parcours sta'", duikt Boogerd in het verleden. Binnen no-time zat hij in de Nederlandse jeugdselectie. Vanaf dat moment - zegt de ex-renner - begint bij hem ook de wil om een groot coureur te worden te groeien.
HISTORIE IN DE TOUR
Hoewel hij eerder in zijn carrière al de Amstel Gold Race wint, volgt het absolute hoogtepunt van zijn carrière tijdens de Tour de France van 2002. Boogerd wint de koninginnenrit naar La Plagne, met onderweg de Galibier en Madeleine op het parcours. Hij neemt vijf andere Nederlandse ex-sporters die ook deelnemen aan het televisieprogramma mee in zijn herinnering. "Tijdens zo'n moment ga je toch denken: hoe zouden mijn vrouw en ouders nou voor de televisie zitten? Dat was zo genieten." De overwinning in een rit met drie Alpenreuzen gaf hem enorm veel voldoening. "Dat bracht kippenvel over mijn hele lichaam", vertelt Boogerd. "Ik vond het zo heroïsch en was zo blij dat ik die herinnering mocht maken. Op dat moment was voor mij mijn carrière klaar."
VRIJE VAL
Eind 2007 stopt Michael Boogerd met zijn professionele wielercarrière. "Toen kwam het grote stoppen. Heel abrupt, dat voelde heel leeg. De totale spanning in mijn leven was weg." De Nederlander vertelt dat hij een beeld had van het stoppen als wielrenner; hij zou enorm van zijn leven gaan genieten. "Maar ik wist niet wat ik met mijn leven aan moest. Ik kon absoluut niet genieten. Ik ging trainen, maar waarvoor fietste ik?"
Na een scheiding met zijn eerste vrouw voelt de ex-renner zich schuldig. "Ik wist met mezelf geen raad. Ik voelde me schuldig dat de vader en moeder van mijn kind uit elkaar waren. Ik kon dat niet plaatsen en kon mijn leven als ex-sporter ook totaal niet plaatsen." Vooral psychologisch ging Boogerd naar eigen zeggen door een hel. "Ik kon toch niet zeggen dat ik het moeilijk had nadat ik zoveel geld had verdiend en een gezond kind had? Ik kon na mijn carrière nooit voelen wat ik voelde tijdens een profkoers."
'SCHULDGEVOEL? NEE, DAT NIET'
Boogerd toont vervolgens een foto waarin hij in koers al babbelend met Lance Armstrong te zien is. Hij vervolgt zijn verhaal: "Ik was een beetje aan het opkrabbelen, nieuwe vriendin, kindje op komst, toen kwam oktober 2012. De bekentenis van Lance (Armstrong). In zijn val werd ik in één adem meegenomen", rakelt de Nederlander op. "Ik werd van alle kanten aangevallen: Michael heeft ook doping gebruikt." Hij grijpt terug naar zijn verhaal als kind: "Toen ik wielrenner wilde worden, speelde ik niet het verhaal dat ik met een spuit in mijn kont door de hotelkamer liep."
De winnaar van de Amstel Gold Race van 1999 vertelt grappend dat hij een spuit kan zetten zonder dat je merkt of hij het heeft gedaan, of een dokter. "Dat leerde je veel te snel in die tijd." Het dopinggebruik knaagde niet aan Boogerd, vertelt hij op vraag van andere Nederlandse ex-topsporters. "Ik voelde me ook niet schuldig, want ik werd nooit gewaarschuwd. Maar het was vrij eenvoudig: het was of die spuit erin, of stoppen met wielrennen. Ik ben vijftien jaar beroepsrenner geweest, waarvan ik twaalf jaar doping heb gebruikt. Nooit werd ik geviseerd, dus had ook nooit het gevoel dat ik verkeerd bezig was."
Ondanks zijn dopinggebruik, vindt Boogerd wel dat hij een goede wielrenner is geweest. "Dat heeft wel tijd nodig gehad. Na die bekentenis van Lance en mijn bekentenis daaropvolgend heb ik wel af en toe gedacht: 'Ik kon helemaal niks, ik was helemaal geen goede sporter.' Dan vergeet je dus dat je jouw wedstrijden won en denk je alleen aan de negatieve dingen."
Waarom Boogerd zo lang gewacht heeft met bekennen? "De Nederlandse wielerbond was bezig met een initiatief om alle renners uit die tijd massaal te laten bekennen. Ik had al mijn hoop daarop gevestigd. Want als we het allemaal deden, was ik als Nederlands wielerboegbeeld nog wel de kop van jut, maar zou het 'gedeelde smart, is halve smart' zijn geweest. En dan kon ik ook laten zien dat het niet alleen het probleem van Michael was, maar een structureel probleem."
Boogerd, die in zijn carrière twee ritten won in de Tour de France, had een gevoel van opluchting bij dat idee. "Maar het werd nooit uitgevoerd en dus werd ik weer in de hel gegooid." Hij geeft daarna een beeld van de telefoontjes die hij kreeg. "Van ex-collega's, die zeggen: 'Mike, je gaat toch niks over mij zeggen? Mijn vrouw wist er namelijk helemaal niks van', dat soort belletjes kreeg ik. Dus ik kreeg steeds meer het idee van: hallo, ik ga hier alles voor jullie opvangen. En ik dan?"
IN DE KLINIEK
In 2016 kwam een boek geschreven door Thijs Zonneveld over Thomas Dekker - getiteld 'Mijn Gevecht' - in de winkels te liggen. In dat boek vertelde Dekker openhartig over zijn dopinggebruik, hij nam Boogerd helemaal mee in dat verhaal. Zonder hem op voorhand kennis ervan te geven. "Dat voelde voor mij als een steek in mijn rug. Ik wist niet wat ik hem fout had gedaan." Maar het greep de ex-renner enorm aan: "Ik wilde het liefst verdwijnen. Ergens in een steeg gaan liggen en nooit meer opstaan."
"Ik ben nooit heilig geweest, maar ik werd wel publiekelijk aangevallen. Terwijl ik ook gewoon twee kinderen had, mijn trots had. Dit is nu niet echt iets om trots op te zijn, natuurlijk." In mei 2018 begon hij te hyperventileren, vertelde de Nederlander. In oktober 2020 reed Boogerd richting de Nederlandse omroep, om analyse te gaan doen van een koers. "Toen kreeg ik weer zo'n aanval. Ik dacht: 'dit kan ik niet, ik kan helemaal niet analyseren.' Ik ging ook steeds meer drinken. Toen was het klaar en heb ik me 7 weken laten opnemen in een kliniek. Daarna heb ik nooit meer een paniekaanval gehad."
