WN Redactie
De emotionele woorden van Sarah De Bie na de overwinning van Wout van Aert in Strade Bianche raakten niet alleen kijkers, maar ook mensen uit de wielerwereld zelf. Friedel Guldemont, de partner van profrenner Alex Colman, deelde op Facebook een krachtig bericht vol steun, herkenning en vooral: erkenning. “De emoties, de zorgen, de intense trots – ze zijn ons maar al te bekend”, schrijft ze.
De Bie vertelde zondag in tranen hoe zwaar het mentaal is om haar man keer op keer te moeten ‘oplappen’. De overwinning in Siena voelde als een beloning na een lange periode van pijn en twijfel. Voor Guldemont kwam het binnen als een verhaal dat ook het hare had kunnen zijn. “De gunfactor voor Wout en zijn gezin is terecht heel groot. Maar Sarahs woorden over de druk en het constante terugvechten... het raakte me diep. Want dat is de realiteit van zovelen in deze sport.”
LEES OOK: Coach komt met ferme waarschuwing uit kamp Nys: "Alles wijst erop..."
Geen plek, geen zekerheid, wel dezelfde risico’sGuldemont kent het leven aan de zijlijn van het peloton maar al te goed. Haar partner Alex Colman beleefde een rampjaar met drie zware valpartijen in enkele maanden tijd. De zwaarste klap kwam in januari, met 90 kilometer per uur tegen een verlichtingspaal. “Op dat moment was ik zwanger van ons zoontje Phil. Het verschil met Wout? Wout hééft zijn plek, zijn carrière, zijn zekerheid. Bij Alex is alles onzeker. Elke terugkeer is een gok.”
Dat maakt de mentale belasting minstens zo zwaar. “Ze rijden tegen toppers, dromen van een World Tour-contract, maar leven met de constante dreiging dat één valpartij alles tenietdoet. Dat is niet alleen slopend voor hen, maar ook voor ons: hun partners, gezinnen, hun vangnet.” Het wielerleven is niet alleen fysiek risicovol, maar ook emotioneel uitputtend.
Inzicht in de schaduwkant van het peloton
Guldemont roept op tot meer begrip voor de onzichtbare strijd achter de schermen. “We hebben samen al veel moeten slikken. Maar ook veel geleerd: over veerkracht, liefde, en het leven in de schaduw van het peloton, waar de inzet en het risico even groot zijn.” Haar bericht is geen klaagzang, maar een pleidooi voor inzicht. Voor het erkennen van de mentale belasting die niet op het scorebord te zien is.
“Ik schrijf dit niet voor medelijden”, besluit ze, “maar om te tonen hoe het écht is. Misschien is het tijd dat ook dit verhaal verteld wordt. Over wat het betekent om te blijven hopen, ook als je leeft in de schaduw van deze knappe generatie.” In een sport waar heldendom vaak wordt afgemeten aan zeges, brengt Guldemont een andere kant van kracht en opoffering aan het licht – een die zelden in beeld komt, maar even waardevol is.
