Yorrith Haan
Dylan Groenewegen heeft het er moeilijk mee. In de kletsnatte straten van Valence moest de Nederlandse sprinter van Jayco AlUla lijdzaam toezien hoe zijn vermoedelijk laatste kans op sprintsucces in rook opging. De balans na vier sprints is pijnlijk: nul top-10-noteringen. “Het is nu gewoon heel frustrerend”, zucht hij na afloop.
De finale in Valence werd ontsierd door een massale valpartij in de laatste kilometer. Groenewegen zat erachter en kon geen kant meer op. “Ik gleed een beetje weg in een van de rotondes voor de finish. Daardoor verloor ik posities, en dan valt er iemand voor je… Dan weet je meteen dat het over is.”
LEES OOK: Tourorganisatie gooit parcours etappe 19 volledig om
Te ver, te laat, te glad“Alles wat rond plek acht zat, lag eruit”, blikt hij terug. “Ik zat daar ook net iets te ver. Tot dat moment zat ik wel goed. We waren op tijd vooraan en de lead-out was prima. Maar op die rotondes was het spekglad. Daar heb ik het laten liggen. Het was gewoon niet te controleren.”
Groenewegen verwijt zichzelf weinig, al is de teleurstelling groot. “Je glijdt weg, verliest meters en vervolgens gebeurt er van alles voor je. Je kunt het niet meer goedmaken, zeker niet in zo’n hectische, natte finale.” De frustratie is extra groot omdat hij eindelijk eens wél in positie zat om te sprinten.
Een Tour om snel te vergeten
“De vorige keren was ik gewoon niet goed geplaatst”, bekent Groenewegen. “Vandaag was dat beter, maar dan loopt het alsnog fout. Het is wat het is. Maar als je vier kansen krijgt en het lukt geen enkele keer, dan is dat gewoon pijnlijk.” De kans dat hij in deze Tour nog voor een sprintzege gaat, lijkt intussen nihil.
Of hij nog iets kan rechtzetten in de slotritten? “Dat weet je nooit”, blijft hij professioneel. Maar de teleurstelling druipt van zijn gezicht. Groenewegen kwam naar Frankrijk met ambities. Nu blijft vooral het wrange gevoel hangen van een Tour die nooit écht begon.
