Stan Strubbe
Er zijn er maar weinig die zo hun eigen koers rijden als Mathieu van der Poel. Terwijl de publieke opinie na zijn crash in Nové Mesto ruw over hem heen denderde, bleef de wereldkampioen opvallend kalm. Stoppen met mountainbiken? Geen denken aan. Terwijl analisten, fans en podcastmakers in de pen kropen, had Van der Poel zijn keuze al gemaakt.
Vallen en weer opstaan
Het incident in Tsjechië was niet Van der Poels eerste schuiver op de mountainbike. In zijn laatste vier deelnames ging hij drie keer onderuit, een statistiek waar zelfs de meest doorgewinterde MTB’er van zou duizelen. Die feiten waren voor velen voldoende om te pleiten voor een fulltime focus op de weg. Op sociale media zwollen de stemmen aan: waarom zou je blijven switchen als je al de beste bent in één discipline?
Maar Van der Poel is niet van de halve keuzes. Ondanks de kritiek maakt hij duidelijk dat hij het mountainbiken niet vaarwel zegt. En dat verdient volgens Ten Dam eerder respect dan argwaan: “Mathieu doet dat omdat hij het wil, niet omdat het moet. Hij is daar een eigenwijze koppigaard in, maar op een goede manier.”
"Het is ook gewoon zijn goed recht"
Het verhaal is duidelijk: Van der Poel vaart zijn eigen koers en laat zich niet vangen in het verwachtingspatroon van de massa. “Hij maakt het ook vaak gewoon waar,” aldus Ten Dam. En dat is geen overdreven uitspraak. In het voorjaar pakte Van der Poel weer enkele straffe zeges op de weg en ook in het Critérium du Dauphiné rijdt hij sterk, met een opvallend soepele pedaalslag en een zichtbaar gerust gemoed.
De combinatie van weg, veld én mountainbike maakt hem niet alleen uniek, het lijkt hem ook te voeden. Wie Van der Poel vraagt om zijn keuzes te verdedigen, krijgt geen lang betoog. Hij gáát er gewoon voor – zonder gedoe.
