WN Redactie
Op woensdag maakte Alpecin-Deceuninck bekend dat Mathieu van der Poel definitief niet deel zal nemen aan de mountainbikewedstrijd op de Olympische Spelen in Parijs.
Jarenlang werkte de Nederlander toe naar zijn droom. Al vanaf het moment dat hij capriolen op een crossfiets uithaalde die menigeen tot dan toe niet of nauwelijks had gezien, liet VDP er geen misverstand over bestaan: niet de crossfiets of wegfiets, maar de mountainbike was zijn grote liefde.
Aangezien een olympische droom in 2016 nog veel te vroeg kwam, gingen alle ballen op Tokio in 2020. Uiteindelijk werd dat natuurlijk 2021 en in die periode ging het mis. Niet zozeer tijdens de Cross Country-wedstrijd zelf, met het befaamde (niet bestaande) plankje, maar eerder dat jaar en vooral ook het jaar voordien.
LEES OOK: Geen Van der Poel te zien? "Ik houd er rekening mee"
Springplank(je)
Het is maar wat je ‘mis gaan’ noemt trouwens; het succes op de weg werd te groot, waardoor Van der Poel zelf – die het wegwielrennen echt niet altijd als even leuk ervaart – en vooral ook zijn omkadering bij Alpecin (de gebroeders Roodhooft) in de gaten had dat daar het grote geld te verdienen viel.
De Ronde van Vlaanderen van 2019 en 2020 waren voor Van der Poel de katalysator, die twee koersen zorgden ervoor dat in 2021, toen de wielerkalender weer ‘als normaal’ werd, de knop om moest. Dat leidde tot een langer voorjaar, met onder meer die befaamde zege in Strade Bianche en de daaropvolgende Tirreno-Adriatico met (onder meer) die lange solo in de koude.
Oké, niet alles veranderde definitief in goud, maar de toon was gezet. Met het oog op de olympische mountainbikewedstrijd in Tokio stapte Van der Poel af in de Tour de France, een dag nadat hij de gele trui die gepakt was (met een ritzege) op de Mûr de Bretagne definitief afstond. Dat jaar was dé kans om de olympische droom waar te maken, maar het plan mislukte vanwege een Japans plankje dat er in de parcoursverkenning wel lag, maar in de wedstrijd zelf niet.
Als je de stats op MTB Data, een website die doet wat haar naam zegt, erbij pakt zie je dat de piek van Van der Poel in de mountainbikewereld in 2018 (zevende op de UCI-wereldranking met 1202 punten) en 2019 (vijfde met 1344 punten) lag; inderdaad, het moment dat de Nederlander zich moest plaatsen voor de OS in Tokio.
Laatste kans
Sindsdien ging het op de weg alsmaar omhoog, terwijl de mountainbike verpieterde in de schuur van de Van der Poeltjes. Natuurlijk trainde de alleskunner, de MTB bleef immers zijn grote liefde. Echter ging op sportief vlak, op gebied van prestaties, de aandacht steeds meer uit naar de wegfiets.
Die twee tendensen kwamen allemaal samen tijdens het eerste superwereldkampioenschap wielrennen, vorig jaar in Glasgow. Matje kreeg in de wegwedstrijd een parcours voorgeschoteld alsof het speciaal voor hem uitgehouwen was vanuit de infrastructuur van de Schotse stad.
Die titel leek een formaliteit en Van der Poel liet op 6 augustus 2023 zien waarom: het draaien en keren en explosief bergop rijden lag hem, juist ook vanwege zijn achtergrond in de cross- en mountainbikewereld als gegoten.
VDP had daarna nog één uitgelezen mogelijkheid om die andere droom, een olympische medaille – liefst goud – op de MTB, waar te kunnen maken; zich op datzelfde super-WK plaatsen voor de cross country-wedstrijd. Na drie minuten wedstrijd ging het echter al fout, een simpele misser zorgde voor een harde valpartij en uitvalbeurt. Had hij zijn grote liefde dan teveel laten verpieteren?
Grote vissen
Vanaf dat moment was het voor Van der Poel afwachten. Afwachten of er nog kansen zouden komen – de Nederlandse beloften konden hem nog een startbewijs voor de Spelen bezorgen – en afwachten of het succes op de weg zo bleef als het in 2023 (met winst in Milaan-Sanremo, Parijs-Roubaix en dus het WK) was.
Immers, mocht de voorjaarscampagne in de regenboogtrui tegenvallen, kon Mathieu zich nog bedenken en een rigoureus plan bedenken om via de ultieme Wereldbeker-manches nog een ticket voor Parijs te kunnen verzilveren.
Geheel volgens verwachting, zeker na de blessures van ene Wout van Aert, kon Van der Poel deze lente weer een aantal grote vissen binnen hengelen. De E3 Saxo Classic, de Ronde en Roubaix plus een podiumplaats in Luik: je zou voor minder.
Dat succes op het asfalt zorgde er dus wel voor dat er voor de 29-jarige renner geen kansen meer over waren om zich te plaatsen voor de Spelen in Parijs. Dus was het wachten op het bericht waarvan iedereen al wist dat het zou komen.
Op woensdag werd het definitief: geen Van der Poel op de Spelen in Parijs. Op de mountainbike dan. Die wegrit, die ook weer volledig het profiel van de wegrenner Van der Poel kadert, kun je al opschrijven. De Tour de France gaat net zoals vorig jaar weer volledig in functie van een andere wedstrijd dienen.
En die grote liefde? Die blijft met lege handen achter.
