Op 6 mei is het zover. Dan begint Remco Evenepoel in Fossacesia Marina aan zijn grote doel van het seizoen: de Ronde van Italië. Maar wie zou onze landgenoot kunnen opvolgen? Jai Hindley uiteraard, maar in de rijke geschiedenis van de Giro zijn er ook enkele Belgische winnaars.
Voor de eerste Belgische eindwinnaar moeten we terug naar het gezegende jaar 1968. Wie ‘68 zegt en wielrennen, denkt meteen aan Eddy Merckx. De Kannibaal kwam in Napoli - want daar eindigde na 22 ritten de ronde met een etappe van bijna 230 kilometer - aan met een voorsprong van 5’01 op de Italiaan Vittorio Adorni. De bekendere Felice Gimondi eindigde derde. Met Willy Van Neste (5e) eindigde nog 1 andere Belg in de top 10.
Het was het begin van een indrukwekkende reeks voor Merckx. In ‘69 deed hij niet mee, maar in ‘70 was het opnieuw prijs. Deze keer won hij voor Gimondi. Martin Van Den Bossche werd knap derde.
Maar dan moest het strafste nog komen. Zowel in ‘72, ‘73 als in ‘74 won Eddy Merckx de roze trui. Drie op een rij waarvan twee keer opnieuw met ruim verschil, maar in 1974 won hij de Giro met een van de allerkleinste verschillen in een grote ronde ooit. Amper twaalf secondjes hield hij op het einde over op Gianbattista Baronchelli. Gimondi stond opnieuw op het podium met 33 seconden achterstand.
Met vijf eindzeges is Merckx de absolute recordhouder in de Ronde van Italië, maar er zijn nog Belgen die hem wisten te winnen. In 1977 was het de beurt aan Michel Polentier, een jaartje later aan Johan De Muynck. Hij won met klein verschil voor, jawel, weer Baronchelli. De Italiaan zal België vervloeken, want door onze renners wist hij uiteindelijk nooit de ronde van zijn thuisland te winnen.
Zo geweldig het in de jaren ‘70 ging met liefst zes eindzeges, zo slecht ging het nadien. Geen enkele Belg kwam nog in de buurt van eindwinst, zelfs niet in de buurt van het podium. Pas in 2012, meer dan 30 jaar later, verbaasde Thomas De Gendt vriend en vijand door zich naar de derde plaats te knokken.
De voorbije tien jaar deed geen enkele landgenoot hem dit na. Meer nog: in geen enkele editie daarvan stond ook maar 1 landgenoot in de top tien. Een grote leegte. Ons land had geen klimmers meer. Daar zou in 2023 met Remco Evenepoel verandering in moeten komen. Top 10 is een must, podium een bijzonder uniek resultaat en winst de absolute glorie en een plekje in de geschiedenisboeken.
