WN Redactie
Het overlijden van Ludo Dierckxsens is hard aangekomen in het wielerpeloton, zeker bij zij die hem van dichtbij hebben gekend. Johan Museeuw noemt het verlies van zijn vriend “veel te vroeg” en herinnert zich vooral een man die altijd lachte en overal geliefd was. “Ludo kon geen vlieg kwaad doen. Hij was een grote motor in onze generatie, maar vooral een volksfiguur met een hart van goud.”
LEES OOK: Dat is schrikken: Johan Museeuw opgenomen in ziekenhuis
Goede vriendenMuseeuw zag Dierckxsens de laatste tijd weer vaker, vooral op de fiets. Het was diezelfde fiets die hem nu noodlottig is geworden. “We trokken regelmatig samen op pad, ook voor het goede doel. Dan stel je je even de vraag: moeten we dit nog blijven doen? Maar het antwoord is ja. Alleen is het hard dat net iemand als Ludo – met zijn eeuwige glimlach – sterft op de fiets.”
Die glimlach en die vechtlust typeerden Dierckxsens. In koers trok hij altijd in de aanval, vaak zonder rekening te houden met het resultaat. “Dat leverde hem zijn mooiste overwinningen op,” aldus Museeuw. “En na zijn carrière bleef hij fietsen, vaak voor anderen. Hij was altijd te vinden voor acties ten voordele van mensen die het moeilijk hadden.”
“Vergelijk hem met De Gendt, maar dan knuffelbaarder”
Ook Kurt Van de Wouwer, ploegmaat van Dierckxsens bij Lotto in 1998, spreekt met warmte over zijn voormalige collega. “Zijn carrière was een sprookje,” zegt hij. “Van de fabriek naar het profpeloton: dat zie je bijna niet meer. Maar die achtergrond maakte hem sterk. Hij wist wat werken was. En als je dan de top bereikt, weet je dat echt te waarderen.”
Van de Wouwer roemt niet alleen zijn arbeidsethos, maar ook zijn persoonlijkheid. “Hij was altijd vrolijk en had een grenzeloze aanvalslust. Vergelijk hem een beetje met Thomas De Gendt: altijd koers maken, altijd initiatief nemen. Alleen was Ludo misschien nog wat toegankelijker. Een populaire knuffelbeer, ook bij zijn tegenstanders.”
In het peloton zal Dierckxsens herinnerd worden als iemand met een ongeëvenaarde gunfactor. Niet alleen om zijn stijl op de fiets, maar om wie hij was naast de fiets. Een renner met het hart op de juiste plaats. Een mens waar je op kon rekenen. En bovenal: een vriend die nooit vergat te lachen.
