We moeten voor Luik-Bastenaken-Luik nog met twee woorden spreken, maar gezien de afwezigheid van Remco Evenepoel daar kunnen we nu al gerust stellen dat het voor Soudal Quick-Step alweer een bijzonder mager voorjaar is geweest. En eens te meer in de kasseiklassiekers.
Tol van de euforie
Want net als de voorbije twee seizoenen was The Wolfpack – al begint die bijnaam steeds holler te klinken – daar compleet afwezig. Ook de grote kanonnen konden het eens te meer niet waarmaken, al bleken er voor Julian Alaphilippe wel verzachtende omstandigheden te zijn. Voor hem persoonlijk dan, want hoe het dit voorjaar uiteindelijk is uitgedraaid toont aan dat de dynamiek binnen de ploeg compleet zoek is.
Dat de voorbije seizoenen zich op deze manier zouden afspelen zal Patrick Lefevere in 2021 ongetwijfeld weinig of geen rekening mee hebben gehouden. In april van dat jaar was er immers nog grote euforie nadat Kasper Asgreen tegen alle verwachtingen in Mathieu van der Poel wist te kloppen in een sprint-a-deux in De Ronde van Vlaanderen. Drie jaar later kunnen we stellen dat 2021 de zwanenzang werd van The Wolfpack.
Ironisch genoeg bleek de Ronde-overwinning van Asgreen namelijk de start te zijn van een reeks aan emotionele en achteraf gezien twijfelachtige beslissingen. Althans dat is hoe Lefevere er enkele jaren later zelf tegenaan kijkt. Zo liet de grote baas immers al enkele keren optekenen dat hij geen belangrijke beslissingen meer mag maken in een sfeer van euforie. Daarmee doelt hij op de contractverlengingen die volgden op grote overwinningen.
3 jaar in het slop
Eerlijk is eerlijk: wie had gedacht dat Asgreen zo zou wegdeemsteren na wat zijn eerste zege in een monument was en de week voordien ook al mocht triomferen in de E3 Saxo Classic? En dat op zijn 26ste. De beste jaren van de Deen leken er dus nog aan te komen, waardoor zijn contractverlenging van eind april dat jaar toen zeker niet als inschattingsfout kan worden aanzien. Meespelen om de zege in een voorjaarsklassieker deed hij sedertien echter niet meer.
Hetzelfde verhaal bij Alaphilippe. De Fransman won in 2021 voor een derde keer de Waalse Pijl en greep met een tweede plaats maar nipt naast zijn o zo begeerde zege in Luik-Bastenaken-Luik. Het was echter in Leuven dat ‘Loulou’ voor zijn grootste knalprestatie wist te zorgen. Terwijl heel België zich al verlekkerde op een wereldtitel van Wout van Aert, was het Alaphilippe die met de bloemen gingen lopen.
Daarmee werd hij meteen voor een tweede keer op rij wereldkampioen nadat hij het jaar voordien ook al wist te triomferen in Imola. Een dubbele wereldkampioen in je rangen, die laat je uiteraard niet zomaar vertrekken. En dus lag er ook voor Alaphilippe een blinkend papiertje klaar waarop hij enkel nog zijn krabbel moest zetten. Enkel bleek er evenwel een addendum te ontbreken in deze nieuwe verbintenissen.
Boter op het hoofd van Lefevere
Namelijk het blad waarop staat dat Lefevere je openlijk mag aanvallen indien de prestaties niet meer volgen. Voor Asgreen was hij doorgaans nog mals, maar Alaphilippe heeft het verschillende keren mogen ontgelden. Enkele weken geleden nog toen Lefevere stelde dat de Fransman iets te graag ging stappen en daardoor zijn prestaties de mist zag ingaan. Hij sleurde er zelfs vrouwlief Marion Rousse bij alsof die een slechte invloed zou hebben.
Lefevere werd getrakteerd op heel wat tegenwind – onder meer van Rousse zelf – maar het kwaad was toch alweer geschied. Dan keren we even terug naar de reden van een nieuw mislukt voorjaar voor Alaphilippe. Blijkt dat die in Strade Bianche zodanig hard ten val kwam dat hij een breuk in zijn kuitbeen had opgelopen. Nog maar net afgemaakt als hij was durfde hij hier echter niets over te zeggen.
En zo vallen de mindere prestaties toch zeker ook in de bak te schuiven van Lefevere. Hij was hier immers niet aan zijn proefstuk toe. In het voorjaar van 2022 viel Alaphilippe ook in Strade Bianche, werd hij ziek, vervolgens aangereden door zijn eigen ploegwagen in de Brabantse Pijl én liep hij bij een zware valpartij in Luik-Bastenaken-Luik enkele gebroken ribben, een gebroken schouderblad én klaplong op. Het deerde Lefevere evenwel niet om hierna ook nog eens de puntjes op de i te zetten.
Of dit dan wel puur ongeluk of een gevolg is van verkeerde mentaliteit/dadendrang bij Alaphilippe valt uiteraard niet met zekerheid te stellen. Wat alvast wel plausibel lijkt is dat mannen als Asgreen – hoewel zelf niet echt persoonlijk aangevallen – ook hun conclusies trekken uit dit soort van management. Want als de bijnaam The Wolfpack dan toch nog enige waarheid bevat is dat ze in roedels aanvallen.
Alaphilippe heeft keuze genoeg
Hoe dan ook zullen alle betrokken partijen vermoedelijk bijzonder opgelucht zijn dat er eind van dit jaar nieuwe lucht kan worden opgesnoven. Dat is zo in het geval van Lefevere die zo plotsklaps heel wat budget zal kunnen vrijmaken, maar zeker ook voor Asgreen en Alaphilippe. Komt er bij hen nog eens bovenop dat ze straks een gedroomde overstap lijken te kunnen maken.
Dat er voor Alaphilippe heel wat interesse heerst is al lang geen geheim meer. Zelfs vorig jaar polste TotalEnergies nog bij Soudal Quick-Step of hij niet beschikbaar was. De Franse ploeg wou zijn contract zelfs afgekopen. Lefevere rekende zich al rijk, Loulou zag het echter anders. Hij stond erop zijn contract uit te doen en zijn motor nog eens op toerental te laten draaien. Dat kan nog steeds, maar intussen heeft Lefevere wel weer voor wat extra krassen op zijn carrosserie gezorgd.
Neemt niet weg dat Alaphilippe straks de ploegen voor het uitkiezen heeft. In Frankrijk nog steeds God op een fiets zal het vermoedelijk dan ook een strijd worden tussen teams uit La Douce France. TotalEnergies was altijd al in de running, maar ook Arkéa-B&B Hotels, Cofidis en Decathlon-AG2R behoren tot de mogelijkheden. Wie weet heeft Groupama-FDJ – hoewel erg inzettend op eigen jeugd – straks nog wel een plaatsje over na het vertrek van Martinez en mogelijk Grégoire.
Ook Asgreen nadert droomtransfer
Of er voor Asgreen evenveel interesse zal heersen valt evenwel te betwijfelen. In tegenstelling tot zijn nu nog ploegmakker is zijn thuisland immers niet zoveel profclubs rijk als Frankrijk. Op WorldTour-niveau zelfs welgeteld… geen enkele. Daarnaast zijn zijn prestaties nu eenmaal niet van het niveau geweest dat je van iemand van zijn kaliber mag verwachten.
Want als je De Ronde van Vlaanderen kan winnen en daar eerder ook al eens tweede werd betekent dat per definitie dat je bij de wereldtop hoort, of op z’n minst zou kunnen horen. Zijn ritzege in de Tour van vorig jaar kan de Deen mogelijk nog wel wat soelaas bieden. Als dat nog nodig mocht zijn. Want de gedroomde club lijkt zich desondanks toch te hebben aangediend.
Dat met Uno-X, de ploeg uit Noorwegen met zoals geweten een volledig Scandinavische basis met intussen ook al heel wat Denen. Zij zijn momenteel nog actief als ProTeam, maar is de verwachting toch dat gezien de evolutie die ze de afgelopen jaren hebben doorgemaakt ook zij straks de opstap zullen maken naar het WorldTour-niveau. En als er nu één ploeg is waar Asgreen zichzelf zou kunnen terugvinden…
