Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. We hebben nagenoeg het hele jaar achter de rug, maar dé belangrijkste afspraak volgt nog: de wereldkampioenschappen op de weg. Vandaag trekken we de snelle tijdritpakken uit de kast, want we blikken terug op de individuele tijdritten in de verschillende categorieën.
Het WK op de weg vond dit jaar plaats in het Australische Wollongong. Tegen de klok werden er midden september, meer bepaald op 18, 19 en 20 september, in vijf reeksen een gouden, een zilveren en een bronzen medaille uitgereikt: vrouwen junioren, mannen junioren, beloften mannen, elite vrouwen en elite mannen. Vijf wedstrijden die verrassende en iets minder verrassende winnaars en medaillewinnaars opleverden.
HISTORISCH BRONS BIJ DE VROUWEN JUNIOREN
De wedstrijd bij de vrouwen junioren was zonder twijfel de minst spannende van de vijf strijden om de regenboogtrui. De grote topfavoriete maakte kipkap van de tegenstand. De Britse Zoe Bäckstedt - de dochter van ex-renner Magnus Bäckstedt - toonde nog maar eens aan de wereld waarom zij dé coming lady is voor het vrouwenwielrennen. Een jaartje eerder werd ze op het WK ITT in Knokke Heist tweede achter de intussen haast spoorloze Alena Ivachenko op amper 10 seconden, maar op het heuvelachtige traject in Wollongong smaakte haar wraak zoet. Over een parcours van amper 14.1 kilometer zette ze de nummer twee, de Duitse Justyna Czapla op maar liefst 1'36". Haast onwerkelijke verschillen, maar wie de voorbije jaren de Britse met Zweedse roots - die ook in het veldrijden een absolute topper aan het worden is - een beetje in het oog hield, is haast niet meer verbaasd van deze stunt.
Er was ook Belgisch succes met een knappe derde plaats van de 17-jarige Febe Jooris. Een nipte medaille weliswaar, want ze was minder dan een seconde sneller (0.33 seconden om precies te zijn) dan de Tsjechische Eliska Kvasnickova. Drie tienden van een seconde: het verschil tussen brons en helemaal niets. En dat brons mag gerust historisch genoemd worden, want het was de allereerste Belgische vrouwelijke WK-medaille ooit in tijdrijden.
Bij de mannen junioren speelden de Belgen dan weer geen rol van betekenis. Duarte Marivoet eindigde achtste op 1'40" van winnaar Joshua Tarling, schaduwfavoriet Jens Verbrugghe was ontroostbaar met een 26ste plaats. En dat viel te begrijpen, want net voor de start werd zijn tijdritfiets afgekeurd door de jury. Verbrugghe moest zo de 28.8 kilometer lange tijdrit in Wollongong afleggen op een reservefiets van de Belgische bond. Weg medaillekansen, weg grote droom. Hamisch Mckenzie schonk het thuisland zilver, de Duitser Emil Herzog nam het brons mee naar huis.
BELGEN MET WISSELEND SUCCES
Bij de beloften ging de titel ook naar de topfavoriet, al deed Alec Segaert zijn stinkende best om daar een stokje voor te steken. De Belg eindigde op 17 seconden van de Noorse winnaar Soren Waerenskjold en won daarmee knap zilver. Leo Hayter, het jongere broertje van INEOS-topper Ethan Hayter, bezorgde Groot-Brittannië het brons. Met Lennert Van Eetvelt kwam nog een Belg in actie. Hij eindigde op een veertiende plaats.
De voorbije drie categorieën deed België mee om het eremetaal, maar dat kon helaas niet gezegd worden over de tijdrit bij de elite vrouwen. Niet alle grote namen deden mee, maar titelverdedigster Ellen van Dijk stond wel op het startpodium. Met onder meer ook Grace Brown, Marlen Reusser, Kristen Faulkner en Annemiek van Vleuten kreeg ze alvast stevige concurrentie. Voor België nam Lotte Kopecky deel, maar ze stelde ietwat teleur met een negende plaats. Julie Van De Velde kwam dan weer niet verder dan een 22ste stek.
Van Dijk toonde op 35-jarige leeftijd dat ze nog steeds bij de allergrootsten behoort. Ze rekende - nipt - af met thuisfavoriete Brown. Van Dijk startte vooral bijzonder sterk. De Australische kwam in het laatste deel van het traject nog wel opzetten, maar de Nederlandse had genoeg marge opgebouwd. De Zwitserse Reusser maakte het podium compleet. Voor Van Dijk was het al haar derde regenboogtrui tegen de klok. De renster van Trek-Segafredo kon na afloop amper zelf geloven wat ze gerealiseerd had.
Een apart gegeven: ook het goud bij de U23 van de vrouwen werd uitgereikt na diezelfde race, met dank aan de UCI die nog steeds geen aparte wedstrijd voor de vrouwelijke beloften wil inplannen op het WK. De Italiaanse Vittoria Guazzini kreeg het goud en dat was meer dan verdiend. Want ze klokte af op amper 52 seconden van Van Dijk, wat goed was voor de vierde tijd van alle deelneemsters. En dat op haar 21ste, knap!
PUUR ONGELOOF BIJ DE PROFS
De categorie waar de buitenwereld het meest oog voor heeft, is natuurlijk de wereldtitel bij de elite mannen. Aan favorieten geen gebrek: Remco Evenepoel, Filippo Ganna, Stefan Küng, Ethan Hayter, Stefan Bissegger en Tadej Pogacar. Stuk voor stuk maakten ze kans op die felbegeerde regenboogtrui, maar tegen alle verwachtingen in was het nog iemand anders die met alle aandacht ging lopen.
Op het traject met tweemaal de steile Mount Ousley zette Yves Lampaert even de snelste chrono neer, maar daar kon hij niet al te lang van genieten. Europees kampioen Bissegger dook onder zijn tijd, maar ook zijn tijd zou niet volstaan voor een medaille. Een secondespel leek in de maak tussen de topfavorieten na het zien van de tijden aan de eerste tussenmeting. Maar aan tussenpunt twee was de topfavoriet al uitgeschakeld. Destijds regerend wereldkampioen Ganna zakte door het ijs en zou geen medaille pakken. Het was Küng die op weg leek naar goud.
De Noor Tobias Foss zat aan dat punt op koers voor zilver, Evenepoel voor brons. Küng had een comfortabele voorsprong van meer dan tien seconden en met enkel nog een afdaling te gaan kon het goud hem niet ontsnappen. Maar aan de streep gebeurde het onmogelijke: hij strandde alsnog op drie seconden van Foss. Net zoals op het EK greep hij op het laatste nippertje naast de trui. Evenepoel kwam nog wat opzetten, maar moest toch ook negen seconden prijsgeven aan de Noor. Brons dus voor Evenepoel en met Lampaert (9de) eindigde nog een Belg in de top tien. Leuk weetje: de Noor van Jumbo-Visma werd wereldkampioen in een geleend tijdritpak.
En hoewel Foss bekend staat als een talent, kwam deze regenboogtrui zelfs voor de grootste kenners compleet uit de lucht vallen. De Noor had voordien amper twee tijdritzeges op zijn naam, en dan nog wel twee Noorse tijdrittitels waar concurrentie onbestaande was. Zijn derde zege tegen de klok levert hem meteen de regenboogtrui op. Niet alleen Foss was stomverbaasd, ook Evenepoel schrok zich een hoedje toen hij hoorde wie de beste tijd had. "Huh? Foss?", floepte hij eruit. Exact wat wij ook dachten, Remco. Wie deze winnaar had voorspeld, is nu wellicht zalig aan het rentenieren op de Bahamas.
Wake up, turn on TV, find out Tobias Foss is World Champion... #Wollongong2022 pic.twitter.com/bSone9KG03
— Katy M (@writebikerepeat) September 18, 2022
DE KROON OP HET WERK
In het volgende deel van het Jaaroverzicht, dat morgen om 12.00 uur verschijnt, blikken we terug op het WK op de weg bij de vrouwen. Een bloedstollende wedstrijd die je gewoon nog een keertje moét herbeleven. Hoe dat allemaal nu weer verliep? Dat leest u morgen!
