STEM NU: WielerNieuws Koers van het Jaar

Iedereen heeft uiteraard die ene koers waar hij ieder jaar het meeste naar uitkijkt. Voor vele Belgen komt dat ook meteen neer op De Ronde of Roubaix, maar dan is het wel nog steeds afwachten of die koersen ook daadwerkelijk het nodige spektakel zullen brengen. Daarnaast zijn er dan weer andere – soms kleinere – wedstrijden die je tegen alle verwachtingen erg in vervoering kunnen brengen. Wij maakten alvast onze selectie van de meest genietbare wedstrijden van dit seizoen, jij kiest de winnaar!



DE RONDE VAN VLAANDEREN
Meteen met de deur in huis vliegen dan maar. De Ronde van Vlaanderen. Niet voor niets de Hoogmis genaamd, gezien het voor ons Vlamingen een absolute hoogdag is. Al zeker voor de wielerliefhebber pur sang, die jaarlijks de heerlijke anekdotes van deze koers uit het verleden kunnen bovenhalen, nu en dan zelfs bij de Paasbrunch. Dat was dit jaar niet het geval, maar dat iedereen er opnieuw heeft van kunnen genieten staat buiten kijf. Al was dat enkele dagen voor de start van de Ronde toch plots twijfelachtig geworden.  Wout van Aert kondigde immers aan dat hij corona had opgelopen.
Wat eerst als onzekerheid werd afgedaan, werd enkele dagen bittere ernst. Dé Belgische hoop zou de natie niet kunnen verdedigen. Daartegenover stond dan wel de eerste deelname van Tadej Pogacar aan Vlaanderens Mooiste. En de Sloveen liet meteen zien waarom hij een fenomeen genoemd wordt. Alsof hij deze koers al tientallen keren had gereden ging hij tekeer, maar moest hij na een ijzingwekkend duel en dito sprint jammerlijk de duimen leggen voor Mathieu van der Poel. Die stak in Oudenaarde zo een tweede Ronde op zak. Voor de Belgische fans kwam de dag iets daarna nog tot een absoluut hoogtepunt. Zo mocht Lotte Kopecky immers zegevieren bij de dames, wat een explosie van vreugde teweegbracht in Vlaanderen.



PARIJS-ROUBAIX
Wie de Ronde van Vlaanderen zegt, zegt meteen ook Parijs-Roubaix. De koers die steevast een week later gepland staat. Afgezien van dit jaar. Door de Franse Presidentsverkiezingen moest er worden uitgeweken, maar bleek de organisatie van de Amstel Gold Race zich gelukkig wel soepel op te stellen. Zo gingen de renners eerst naar Nederland, vooraleer af te zakken naar Noord-Frankrijk. Toevallig ook net goed voor Wout van Aert, die zo na zijn coronabesmetting alsnog kon deelnemen aan het tweede kasseimonument van het jaar. De verwachtingen omtrent de Kempenaar waren gezien zijn besmetting toch wat gekelderd, maar was er natuurlijk wel de hoop dat Van Aert voor het eerst écht zou meedingen naar winst in Parijs-Roubaix.
En die hoop wist de Kempanaar met verve te vervullen. Wout eindigde uiteindelijk dan wel als tweede, mogelijk was hij wel de sterkste man in koers, zij het niet dat hij iets te veel kreeg af te rekenen met pech. Zo was er onder meer zijn achterwiel dat pardoes in twee brak net bij het oprijden van het Bos van Wallers, een cruciaal punt in de wedstrijd. De absolute kop van de koers kreeg hij dan ook niet meer te zien, maar dat zal volgend seizoen des te meer het geval zijn. Roubaix-winnaar Dylan van Baarle maakt straks immers de overstap naar Jumbo-Visma. In april bleek hij alvast ijzersterk, en kon de Nederlander onder meer Matej Mohoric en Yves Lampaert afhouden na een – zoals steeds – razendspannende Parijs-Roubaix. Landgenoot Tom Devriendt verdiend hier overigens ook een zeer eervolle vermelding, hij werd knap vierde.



LUIK-BASTENAKEN-LUIK
Gaan we meteen door met het eerste grote succes van Remco Evenepoel dit jaar. Gezien Roubaix en de Amstel dus van plaats waren gewisseld, kregen we een week na de Hel van het Noorden al een afspraak op La Redoute. En dat mocht om alombekende reden dit keer erg letterlijk worden genomen. Op de iconische helling plaatste Evenepoel immers een verschroeiende demarrage, één waarmee hij de anderen volledig uit het wiel kletste.
Het achterwiel van Evenepoel leek het zelfs even te gaan begeven, met zulke overtuiging snelde Remco weg van zijn concurrenten. De wil om hem te volgen was er wel, maar geen enkele renner bleek in staat om dat ook effectief te doen. Uiteraard nog niets aan de hand met nog zo’n 30 kilometer voor de boeg. Tijd genoeg om Evenepoel terug te pakken, zo getuigde ook Wout van Aert – die derde werd – achteraf in zijn interview. Helaas voor hen kende die de eerste van vele absolute topdagen dit seizoen, en pakte hij zo meteen ook het eerste monument in zijn carrière. In Luik kregen we bovendien een volledig Belgisch podium, want tussen Evenepoel en Van Aert nam Quinten Hermans het tweede stekje in.



TOUR DE FRANCE
Een Belgisch feestje dus in La Doyenne, en dat vervolgde zich doodleuk afgelopen zomer. Dat in een wederom spectaculaire Tour de France, wat we voornamelijk te danken hadden aan een ontketende Wout van Aert en zijn team Jumbo-Visma. De Nederlandse formatie pakte met onze landgenoot de groene trui – inclusief drie ritzeges – mee naar huis, maar pronkte uiteraard voornamelijk met het gele exemplaar van Jonas Vingegaard. De opzet om de Ronde van Frankrijk te winnen werd dus deze zomer eindelijk waarheid voor Jumbo-Visma, en de basis voor die eindzege werd gelegd in de knotsgekke rit naar de Col du Granon.
Al vanop zo’n 100 kilometer van de streep begonnen de aanvallen van Jumbo tegenover Tadej Pogacar. Roglic diende als perfecte bliksemafleider voor Vingegaard, terwijl Pogi door al dit aanvalsgeweld was vergeten om een extra banaan of gelletje naar binnen te spelen. Fringale. In de rit naar de Hautacam werd de Tour dan in een definitieve plooi gelegd door onwaarschijnlijk beukwerk van Van Aert waardoor Pogacar een tweede keer zijn meerdere moest erkennen. Zeker ook momenten om te onthouden waren het wielergekke Denemarken, de zege van Lampaert in de openingstijdrit, én die van Philipsen op de iconische Champs-Elysees. De man van Alpecin mocht enkele dagen eerder ook al eens zegevieren.



VUELTA
We hadden inderdaad ook voor het Wereldkampioenschap kunnen kiezen als laatste mogelijkheid, maar afgezien van de wereldprestatie van Evenepoel had die koers voorts - zonder daarbij iets af te doen van Remco’s verdienste -  toch niet al te veel om te lijf. Nee, dan gaat onze voorkeur toch eerder uit naar de Vuelta waarin Evenepoel voor een eerste Belgische eindzege in een grote ronde zorgde sedert Johan De Muynck in de Giro van 1978. Het feit dat het al zo lang geleden is dat ons land dit nog eens te beurt viel, maakt meteen duidelijk waarom dit één van dé koersen van het jaar was.
En net zoals dat in Luik en Wollongong het geval was, wist Evenepoel ook na een week Spanje iedereen als eens knockout te slaan. Reeds in de zesde etappe moest iedereen behalve Enric Mas uit het wiel, en leek de man uit Schepdaal op weg naar de ritzege. Jay Vine wist dat feestje nog even uit te stellen, maar in rit 10 was het toch onvermijdelijk van dat. In de tijdrit naar Alicante maakte Evenepoel helemaal duidelijk hoe laat het was. Er volgde nog een tweede etappewinst, maar belangrijk was uiteraard die eindzege in de Vuelta. Evenepoel staat dan ook voorgoed in de geschiedenisboeken van het Belgische wielrennen.

STEMMEN MAAR!
Vijf geweldige koersen  om te herbeleven: dit is ons verdict. Laat ons weten wat jij uit deze selectie dé wedstrijd van het jaar vond, en op 23 november zullen wij bekendmaken wat het is geworden. De volgende categorie die aan bod zal komen, is die van Renster van het Jaar. Zou daar enige twijfel over bestaan? Of zal het chauvinisme toch de bovenhand nemen? Jij beslist alvast!