Nys breekt na emotioneel moment: “Het doet wat met een mens”

Thibau Nys zette in Tabor een indrukwekkende prestatie neer. Op een technisch en razendsnel parcours waar het verschil moeilijk te maken was, reed de Belgisch kampioen iedereen vroeg in de wedstrijd uit het wiel. Nys had al tijdens de verkenning het gevoel dat hij iets bijzonders kon tonen. Toch zag hij in de wedstrijden eerder die dag dat het lastig zou worden om weg te rijden. Maar toen de benen meewerkten, twijfelde hij niet.

LEES OOK: Dit had Nys te vertellen na zijn triomftocht in Tabor

‘Ik had een heel goede dag’

Joris Nieuwenhuis kon in de openingsfase nog aansluiten, maar viel letterlijk weg. Vanaf dat moment reed Nys zijn eigen koers. “Toen Joris viel, had ik een klein gaatje. Ik had het gevoel dat ik gewoon moest blijven gaan,” zegt hij. Halverwege vroeg hij zich even af of het niet te hard was, maar de voorsprong groeide ronde na ronde.

Nys wilde ook bewust vermijden dat de wedstrijd zou uitdraaien op een chaotische finale met een grote groep. Hij wilde controle, én een statement. “Ik wilde niet in een situatie komen waar je de laatste rondes ingaat met tien man bij elkaar. Ik voelde me goed, ik ging er gewoon voor. Ik had een heel goede dag.”

De manier waarop hij de wedstrijd domineerde, gaf zijn overwinning extra glans. Maar het verhaal kreeg nóg een bijzonder laagje door een verrassend eerbetoon dat niemand zag aankomen — zelfs Sven Nys niet.

‘Het is precies alsof ik mezelf zie rijden’

Vader Sven Nys stond deze week voor een verrassing toen Thibau thuiskwam met een ontwerp: een helm en bril die verwijzen naar Sven in zijn glorietijd. “Ik wist het niet, maar deze week kwam hij plots naar huis met een foto van mij waarop ik een knaloranje bril droeg en exact dezelfde helm”, zegt Sven aan Sporza. Thibau liet die helm stiekem maken en vond zelfs een soortgelijke bril.

Het resultaat was verbluffend: Nys junior reed als een echo uit het verleden, maar dan met de Belgische driekleur erbij. “Het is precies alsof ik mezelf zie rijden. Al is het helaas al vijftien jaar geleden”, lacht Sven. Maar achter die lach zat duidelijk meer. “Kijk, ik vind het wel speciaal. Het doet toch iets met een mens wanneer hij nog eens verwijst naar het verleden.”