Kevin De Jonghe
Karl Vannieuwkerke is een vertrouwd gezicht voor sportliefhebbers in Vlaanderen. Of het nu gaat om de Tour de France, een WK voetbal of de Olympische Spelen — de VRT-commentator brengt verslag uit met kennis van zaken, rustige flair en een aanstekelijke liefde voor sport. Maar de man achter de microfoon toont zich af en toe ook van een andere kant. Een kant die minder over koers en koersdagen gaat, en meer over het leven zelf.
LEES OOK: Wat doet hij nu?! Evenepoel gespot op wel heel bijzondere plek
De stem van de koersKarl Vannieuwkerke is al jarenlang een van de bekendste gezichten en stemmen in de Vlaamse sportjournalistiek. Met zijn rustige, toch gedreven stijl brengt hij grote sportevenementen zoals de Tour de France, het WK voetbal en de Olympische Spelen tot leven voor miljoenen kijkers.
Zijn scherpe analyses en persoonlijke benadering maken hem geliefd bij een breed publiek. Maar Karl is meer dan alleen een sportanker; hij is ook een betrokken vader en partner, iemand die zijn emoties niet schuwt en het leven in al zijn facetten omarmt.
Een emotioneel moment
In zijn wekelijkse columns en interviews laat Karl vaak een diepere, menselijke kant zien. Recentelijk deelde hij in de Krant van West-Vlaanderen een intiem en ontroerend moment uit zijn gezinsleven dat velen raakte.
“Voor ik naar Brussel vertrok om de presentatie van de omkadering van het WK tijdrijden te doen, gingen we met de kinderen nog even naar de rommelmarkt in Vladslo, een aanpalende gemeente van Beerst waar we wonen. Mijn jongste zoontje Luís Achile, net geen 2 jaar, lonkte begerig naar een aantal poppen die naar hem staarden vanop een uitgerold tapijt. Hij mocht er eentje kiezen. Er lagen twee witte poppen en een zwarte." Zo beschreef Vannieuwkerke het gezinstafereel.
"Hij koos de laatste. Een warme gloed maakte zich van me meester. En die gloed zwol nog verder aan toen ik hem dartel over straat zag lopen met de zwarte pop liefdevol op zijn arm. Ik nam er een foto van. Meer symboliek en vertedering kon één beeld niet bevatten.” Een herkenbaar fenomeen voor veel ouders, één dat voor een lach en een ontroerende traan zorgde.
