Yorrith Haan
De Tourwinnaar op het eindpodium spreekt altijd. Maar zelden klonk het zó oprecht, zó menselijk. Tadej Pogacar bedankte niet alleen zijn ploeg, zijn rivalen en de organisatie, maar vooral het Franse publiek kreeg een bijzondere vermelding.
LEES OOK: 'Pogacar twijfelt over deelname aan Tour in toekomst'
Een Tour met warmte langs de weg‘Het is een eer en een plezier om op dit podium te staan, naast mijn twee beste opponenten’, begon Pogacar zijn speech. Met respect voor Vingegaard en Lipowitz, en met trots over zijn vierde eindzege. Maar al snel richtte hij zich tot de mensen die drie weken lang langs de wegen stonden.
‘Ik merkte bijna geen haat. Dat is echt iets om te benoemen. Op al die klimmetjes, tijdens al die ritten, zag ik vooral kinderen. Kinderen die niet voor één renner juichen, maar voor iedereen. Dat was prachtig om te zien. Het gaf me energie.’
Een opvallende observatie van een renner die dit jaar vaker dan anders sprak over mentale vermoeidheid. In een Tour waarin hij ongenaakbaar leek op de fiets, zocht hij tegelijk houvast in de warmte van het publiek.
Dank aan iedereen
Pogacar dankte verder zijn familie, ploeg, vrienden én de organisatie. ‘Zij maken het mogelijk dat wij kunnen koersen, dat mensen kunnen kijken en genieten. Ik ben dankbaar dat ik deel mag uitmaken van dit alles.’
De slotzin? Die liet ruimte voor meer. ‘Het was een van de zwaarste Tours die ik ooit reed. Maar… misschien kom ik terug. Bedankt iedereen.’
De glimlach was die van een kampioen. De woorden die van een mens.
