Zo trok Van Aert met Narvaez, Hermans en Haller richting de streep in Hamburg. Kat daar al in het bakkie, zo dacht vrijwel iedereen. Ongetwijfeld had ook de renner zelf er het grootste vertrouwen in, maar desondanks werd hij verrast door de Duitser van Bora-Hansgrohe. Terwijl Van Aert over zijn schouder de linkerkant uitkeek, passeerde Haller onze landgenoot op volle snelheid via rechts.
Van Aert knalde nog naar hem toe, maar kon hem nét niet meer te pakken krijgen voor de streep. Toch een flinke misrekening. Dat gaf hij zelf intussen ook toe. “Ik ben blij dat de koers bijna nergens te zien was”, kon hij er al mee lachen. “Daardoor ben ik er niet te veel op aangesproken. Ik heb intussen zelf de beelden gezien, en toen schrok ik pas echt hoeveel te laat ik daar reageerde.”
REVANCHE IN BRETAGNE
Jammer genoeg dus geen overwinning in Duitsland, dan maar even rechtzetten in de Bretagne Classic een week later moet Van Aert gedacht hebben. En zo geschiedde ook. Na een indrukwekkende wedstrijd waarin hij zowat alles alleen moest opknappen, bleek hij toch nog de snelste uit een elitegroepje. Filippo Fiorelli, renner van Bardiani-CSF, zag het allemaal van dichtbij, en was danig onder de indruk.
“Van Aert deed het in de finale helemaal alleen . Wie er ook vertrok, hij reageerde. Hij rekende duidelijk op zijn sprint, en ik koos daarin zijn wiel. Maar het mocht niet baten. Ik was sterk die dag, maar ik denk dat hij op dit moment de sterkste, meest complete renner is die ik ooit van dichtbij heb gezien”, klonk het immers vol lof bij de Italiaan, die verder ook stelde dat het parcours in Bretagne erg vergelijkbaar is met dat van het WK in Australië. Dat belooft.
