Yorrith Haan
Voor het eerst sinds zijn crash in december maakt Remco Evenepoel vrijdag zijn rentree in het peloton. De Brabantse Pijl is het decor voor zijn officiële terugkeer, al komt die er pas na een pittige revalidatieperiode met onverwachte complicaties. “Het waren moeilijke maanden, maar ik ben er weer klaar voor,” vertelt de dubbele olympische kampioen. “Zonder mijn omgeving had ik dit niet gekund.”
Bij de aanrijding met een bestelbus van Bpost liep Evenepoel opnieuw een blessure op aan zijn schouder. Dat hij daar vandaag nog steeds last van ondervindt, steekt hij niet weg. “We ontdekten na enkele weken een zenuwblessure. Die is nog niet genezen en bezorgt me pijn,” legt hij uit. “Mocht ik tennisser zijn, zat mijn carrière er nu op. Gelukkig kan ik als wielrenner nog gewoon mijn benen gebruiken.”
LEES OOK: Roglic breekt de stilte: verrassende woorden voor Evenepoel
Twijfel, geloof en doorzettenDe blessure woog niet alleen fysiek zwaar door. Mentaal kreeg Evenepoel het misschien nog moeilijker te verduren. “Ik heb serieuze twijfels gehad. De motivatie was ver te zoeken. Bij je eerste zware blessure zit je nog vol vuur. Bij de derde keer, binnen korte tijd, is dat vuur een stuk minder,” geeft hij toe. “Ja, ik heb zelfs aan stoppen gedacht. Maar thuis hebben we er open over gepraat. Stap voor stap kwam het geloof en de motivatie terug.”
Die hernieuwde kracht vond hij niet alleen bij zijn vrouw Oumi en familie, maar ook in zijn geloof. “We hebben veel gebeden. Dat gaf me houvast,” zegt Evenepoel. “Ik voelde hoe het leven langzaam terug in me kwam.” Inmiddels is de knop om. Hij koerst weer, met een getapete schouder en een open blik op wat komt. “Mijn vorm is goed genoeg om te starten. Maar ik weet ook dat het nog niet perfect is.”
Geen prestatiedruk, wel vuur
De Brabantse Pijl is voor Evenepoel een belangrijke test, maar geen alles-of-niets-moment. “Ik wil plezier beleven. De koers komt dichtbij mijn ouderlijk huis, dat motiveert me extra. En als het niet draait, dan moet ik dat accepteren. Zolang ik elke dag maar progressie maak.”
Toch is hij ambitieus. De prestaties van generatiegenoot Tadej Pogačar werken motiverend. “Als ik hem bezig zie, krijg ik alleen maar meer vuur om dieper te gaan. Dat neem ik mee op training. Hopelijk werpt dat zijn vruchten af.”
Evenepoel rijdt dit voorjaar waarschijnlijk nog een beperkt programma, maar zijn ogen staan weer op koers. “Het is niet ideaal met die schouder, maar ik ben terug. En dat is voor nu het allerbelangrijkste.”
