In Ronde Retro blikken we de hele week terug op de schoonste Rondes van Vlaanderen die we de laatste jaren al gezien hebben. Voor editie twee gaan we niet al te ver terug in de tijd, al lijkt dat wél het geval als we bekijken wie zes jaar geleden de protagonisten waren.
Toen was er immers nog helemaal geen sprake van Wout van Aert of Mathieu van der Poel, of althans toch niet op het hoogste niveau op de weg. Beide heren lieten toen enkel hun collega-crossers zowat iedere week in het zand bijten en beperkten zich tot wegkoersen van kleiner kaliber als de Ronde van België, de Ronde van Limburg of de Schaal Sels. Wedstrijden waarin ze ook toen uiteraard wél al grote sier maakten. Maar genoeg over Wout en Mathieu, daar zal de komende dagen – euh, jaren – nog genoeg over gepalaverd worden.
Want in deze maken we nog even de oversteek naar de vorige generatie, die met Greg Van Avermaet en Peter Sagan, weet u nog. Een tijd waarin er meer dan drie renners in staat werden geacht om de Ronde van Vlaanderen te winnen. Want zo waren toen bijvoorbeeld ook Tom Boonen, Filippo Pozzato of Philippe Gilbert nog niet uitgezongen. Al zeker voor die laatste bleek dat op 2 april 2017 – komende zondag dus dag op dag zes jaar geleden - een waarheid als een koe.
Op dat moment telt Gilbert ook reeds 34 levensjaren, maar zijn ambitie is nog even groot als die van een nieuweling. En daar heeft ‘Phil’ wel enkele redenen voor. Zo maakt Gilbert begin dat jaar immers de overstap naar de eliteploeg van Patrick Lefevere. Bij het toenmalige Quick-Step Floors wil de sympathieke Waal nog enkele orgelpunten op zijn carrière plaatsen. Het terrein waar hij wil scoren? De kasseiklassiekers, liefst nog één met een monumentaal randje.
Gilbert heeft immers een grote droom: alle vijf de wielermonumenten binnenrijven. Met de Ronde van Lombardije (tweemaal) en Luik-Bastenaken-Luik staan er op dat moment reeds twee monumenten op zijn erelijst. Bij Quick-Step denkt hij de ideale ploeg te hebben gevonden om alvast in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix te kunnen scoren en mocht het even kunnen ook Milaan-Sanremo mee te graaien. De keuze van Gilbert – en die van Lefevere – blijkt al meteen een schot in de roos te zijn. Zo leert ons De Ronde van 2017, al zal die toch ook altijd herinnerd worden als dé gemiste kans voor Van Avermaet en Oliver Naesen. En vooruit, van titelverdediger Sagan.
Boonen steekt het vuur aan de lont
Gilbert mag dan met het op dat moment zowat ongenaakbare Quick-Step dan wel de ideale ploeg hebben gevonden, er kunnen ook zaken in zijn nadeel spreken. De interne concurrentie bijvoorbeeld. Zoals gezegd is ook Boonen – die andere grote Belgische kampioen van de voorbije twee decennia – nog niet aan zijn zwanenzang toe. Echter blijkt Tornado Tom in de Ronde van 2017 meteen de perfecte kompaan. Op een dikke 90 kilometer van de streep rukt hij bij de passage op de Muur van Geraardsbergen het peloton in stukken. Een groepje van zo’n 15 renners blijft nog over, met daarbij ook Gilbert.
Het gat wordt hierna nog gedicht, maar de renners die de slag hebben gemist – onder wie Sagan en Van Avermaet – moeten toch al een jasje uitdoen. En jasjes zullen bepalend blijken in deze Ronde van Vlaanderen, daarover dadelijk meer. Gilbert heeft er duidelijk nog genoeg van over. Bij de eerste passage over de Oude Kwaremont knalt ‘Phil’ iedereen uit het wiel en kijkt niet meer om. Een solo van meer dan 55 kilometer staat hem te wachten, een op dat moment ogenschijnlijk onmogelijke opdracht. Zijn ploegmakkers stoppen evenwel perfect af en Gilbert loopt uit tot zo’n driekwart minuut.
Net voor de beklimming van de Taaienberg met nog 37 kilometer te gaan wordt de opdracht van Gilbert echter plots een pak moeilijker. Boonen valt weg door kettingproblemen, uitgerekend op ‘zijn’ Taaienberg, de plaats waar hij in het verleden de wedstrijd zo vaak in een beslissende plooi wist te leggen. In de uitloper van de beklimming beslist Sagan vervolgens om vol door te trekken, enkel Van Avermaet, Naesen, Matteo Trentin en Yoann Offredo kunnen volgen. Het zijn uiteindelijk die eerste drie die de achtervolging op Gilbert inzetten, maar dan slaat het noodlot toe.
Op 17 kilometer van de streep bij de tweede en laatste passage over de Oude Kwaremont bedraagt de achterstand van het drietal precies één minuut en lijken ze op weg om Gilbert terug te gaan halen. Tot de Slowaak blijft haperen aan een jas – het bleek later die van Bas - die over de nadarhekken hangt en niet alleen Sagan, maar ook Naesen en Van Avermaet ten val brengt. Enkel die laatste kan zijn achtervolging nog verderzetten. Dat doet hij na die erg jammerlijke tuimelperte samen met Dylan van Baarle – jawel, toen al – en Niki Terpstra. De twee Nederlanders bengelden eerst nog tussen Gilbert en het drietal.
Voor Vorst, voor vrijheid en voor (on)recht
De eenzame leider zien ze echter nooit meer terug. Gilbert zegeviert – in Belgische driekleur dan nog – maar blijft het toch de vraag wat er gebeurd was mocht ‘de jas van Bas’ geen hoofdrol hebben opgeëist. Het doet weinig af aan de fenomenale prestatie van Gilbert, al blijft het vermoeden dat Sagan, Naesen en Van Avermaet de oversteek zouden hebben gemaakt, mogelijk zelfs ook Van Baarle en Terpstra.
Dat Gilbert aan de meet nog amper een halve minuut over heeft versterkt dat idee. Wat alvast zeker is: die dag zag Naesen zijn grootste kans op winst in Vlaanderens Mooiste op brutale wijze in rook opgaan. Voor Van Avermaet was het na 2014 nog eens net niet. Hoewel de twee ook heden ten dage nog deel uitmaken van het peloton, zal die kans er met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid… nooit meer komen.
