Mathieu van der Poel piekte op het juiste moment. Zoals eigenlijk alleen Van der Poel dat kan. Hij is de enige in het moderne peloton die de klassieke school volgt.
Watts, KOM’s en nog meer van dat: de wielerwereld is er verslaafd aan. Het moderne wielrennen is verworden tot een sport waarin iedere nanoprocent aan performance nauwkeurig wordt afgewogen, geanalyseerd en verbeterd. Het is niet meer zoals vroeger, dat als je jouw tegenstanders uit het wiel rijdt, je gewoon wint.
Vandaar ook dat de laatste jaren steeds meer renners kansen kregen op het winnen van Milaan-Sanremo. Zeg nu zelf: een Matej Mohoric en Jasper Stuyven zouden in de tijd dat de Gewiss-trein – oké, dat is geen eerlijk vergelijkingsmateriaal – of Philippe Gilbert en Riccardo Riccò de Poggio opvlamden en onderweg moesten remmen in de haarspeldbochten, toch niet mee hebben gedaan om de zege in La Primavera?
JUISTE MAN OP DE JUISTE PLEK
Wat dat betreft was de editie van Milaan-Sanremo die we afgelopen zaterdag zagen nog eens een opsteker voor de klassieke wielerkijker. Zij die graag zien dat de beste renners op de belangrijkste momenten in koers ook de beste renners blijken te zijn.
Een heldenrol was weggelegd voor zowel Tim Wellens, die zijn kopman Tadej Pogacar als een fusée lanceerde, als Matteo Trentin die nog belangrijker het gaatje liet vallen op het juiste moment. En later kwam de raketlancering van ene Mathieu van der Poel. Alsof hij zo uit de goede oude tijd het moderne wielrennen kwam vermorzelen.
Ook Mathieu is bezig met watts en het onderste uit de kan halen, maar hij doet dit toch op eigenzinnige wijze. Toen onze hoofdredacteur hem in 2017 thuis interviewde reden ze na hun conversatie naar een plek op een kilometer van zijn ouderlijk huis voor een mooie fotoreportage. Mathieu deed dat in jeans op een halfbakken koersvélo en reed onderweg zo onaangenaam hard dat er werd gedacht dat hij geflitst zou worden. Onze hoofdredacteur kon hem met zijn auto nauwelijks bijbenen.
Het typeert Van der Poel, die op zijn plek zit bij de Gebroeders Roodhooft. Ze kunnen lezen en schrijven met elkaar, hebben geen geheimen, doen alles op hun eigen manier en ieder jaar klopt er wel iets als een bus. Er gaat genoeg fout bij ‘Matje’, maar als hij zijn beste dag heeft, is hij de allersterkste van het pak.
COMMEDIA DELL’ARTE
Dat bleek maar weer in Sanremo. Tijdens Tirreno-Adriatico had de Nederlander zich lekker weggestoken. Een hele week bijna niets doen, behalve die verbluffende lead-out voor Jasper Philipsen in Foligno en nog wat aantrekwerk op de slotdag in San Benedetto Del Tronto.
En de tegenstand maar zand in de ogen strooien. De Italianen hebben daar zelf de allermooiste term voor: ‘Commedia dell’arte’, eigenlijk een verzamelnaam voor improvisatietheater. In de koers is dat theater de laatste jaren helaas verdwenen. Vroeger was het nochtans gemeengoed in het peloton.
'DE RUTA DEL SOL, UAE TOUR EN WAT DAN NOG: DAT TELT ALLEMAAL NIET. MILAAN-SANREMO WAS DE EERSTE KOERS DIE TELDE' (JOHAN BRUYNEEL IN DE PODCAST THE MOVE)
Tour-favorieten die in de Dauphiné en Zwitserland hun benen wijselijk stilhielden, maar op antenne lieten weten totaal niet goed genoeg te zijn voor La Grande Boucle enkele weken later. Paolo Bettini die in de Vuelta a España van 2006 er niet aan te pas kwam, een aantal keren in de lange vlucht ging (‘fare fatica’ heette dat dan) en er onherroepelijk afgereden werd om weken nadien in Salzburg de boel eerst op een hoopje te rijden en daarna de spurt te winnen tegen nota bene Erik Zabel.
Van der Poel haalde nog eens de truken van de foor boven. Eigenlijk had iedereen het kunnen weten, want enkele maanden geleden ging het tijdens de crosswinter ook niet al te best, tot VdP na een trainingsstage in Spanje tijdens de wereldbekercross in Besançon een versnelling bovenhaalde die als blauwdruk gold voor wat er afgelopen zaterdag op de Poggio gebeurde.
Hij is anders dan die anderen. Die mannen die het hele jaar hun best doen zoveel mogelijk punten voor de ploeg te halen. In Parijs-Nice en Tirreno-Adriatico zichzelf uitsloven omdat de parcoursbouwers zijn vergeten hoe geweldig de edities van het eerste decennium van deze eeuw waren en zijn gezwicht voor die vreselijke aankomsten bergop in koersen van een week.
Een heel jaar rijden ze zich het snot voor de ogen om er op de belangrijkste afspraken achter te komen dat het net wat minder is en dat hierdoor ofwel de andere kleppers ze losrijden ofwel een mindere god aan de haal gaat met de grote vis na een tactisch steekspel.
Johan Bruyneel sloeg in zijn podcast met Lance Armstrong en George Hincapie getiteld The Move de nagel op de kop. “Alpecin en Van der Poel snoerden iedereen de mond. Al die koerskes die de anderen wonnen, Ruta Del Sol, UAE Tour en wat dan nog: dat telt allemaal niet. Dit was de eerste die telde.”
ZIJN LOOP KUISEN
Komende week staan de E3 Saxo Bank Classic en Gent-Wevelgem op het programma. In de E3 Prijs – zo noemen wij klassieke wielerliefhebbers die koers totdat we sterven – nemen Van der Poel, Wout van Aert en Pogacar het opnieuw tegen elkaar op. We durven er geld op te verwedden dat de Nederlander niet wint. Hij heeft het niet nodig.
Nog wat commedia dell’arte spelen, zijn loop kuisen voor wanneer het er echt toe doet: 2 en 9 april van dit jaar. De Ronde. Roubaix. ‘Laat die andere grote jongens maar wat spelen, ik zie ze dan wel’, is zijn gedacht. En als het dan zover is en de Kwaremont en Paterberg volgen, krijg hem dan als Pogacar maar eens uit je wiel. Van Aert? Die hoeft daar niet eens aan te denken.
Het was begin vorige week op de redactie een onderwerp van gesprek: Van Aert is altijd goed, maar nooit té goed. Kom, laten we de Tour van 2022 daar buiten rekenen, want dat was buitenaards, beter gezegd buitenaerts. Tadej Pogacar is 90% van het jaar de beste renner ter wereld. Daar doet een tweede - en dus niet eerste - plek in de Tour van vorig jaar niets aan af.
Van der Poel is niet altijd goed, vaak te grillig en niet te peilen. Maar als hij goed is? Dan lijkt de rest bij voorbaat kansloos. In de Vlaamse klassiekers wordt het superteam Jumbo-Visma vs. Van der Poel en Kragh Andersen vs Pogacar. Op wie wij ons geld zetten? Wij doen niets, wij gaan gewoon weer lekker makkelijk achteraf ons gelijk halen.
