Yorrith Haan
Tim Wellens beleefde in Carcassonne misschien wel dé dag van zijn carrière. De Belgische kampioen reed met een geweldige solo naar zijn eerste Tourritzege en vervolledigde zo zijn trilogie: winst in Giro, Vuelta én nu ook de Ronde van Frankrijk. “Ik wou mijn fiets de lucht in gooien, maar ik vergat het… van pure euforie.”
LEES OOK: Campenaerts over Wellens: "Sterkste, maar geen trap teveel"
“Iedereen droomt ervan, maar weinigen doen het echt”Wellens sprak na de finish zichtbaar geëmotioneerd. “Dit is een heel speciale overwinning. Iedereen wil de Tour rijden, maar weinigen winnen ook effectief een rit. Ik ben trots dat ik mezelf daar nu mag bijzetten.”
Dat het niet gepland was, maakt het des te mooier. “Voor de start waren Nils Politt en ik nog wat aan het lachen over wie mee zou springen. Plots viel een groot deel van het peloton. We probeerden nog te temporiseren zodat iedereen kon terugkomen, maar het bleef maar aanvallen. Ik ging één keer mee… en zat meteen goed.”
Toch twijfelde Wellens. “Tadej bleef achter en ik voelde me bijna schuldig dat ik hem moest achterlaten. Maar ik wist ook: als ik dit afmaak, dan is hij blij voor mij.”
“Campenaerts en ik waren een beetje aan het acteren”
Op de slotklim vormde Wellens een sterke kopgroep met onder meer Victor Campenaerts. “Victor en ik staken er bergop bovenuit. Dat lijkt misschien niet zo op televisie, want we zaten te harken, maar we voelden dat we sterker waren.”
“Het was een beetje toneel tussen ons. Ik wist dat ik hem niet mee naar de streep mocht nemen. Dus vlak voor de top heb ik alles op alles gezet. Zo snel mogelijk afstand nemen, zodat ze achter mij zouden twijfelen.”
Dat lukte wonderwel. “Ik had echt topbenen. In de afdaling en het vlakke daarna kon ik blijven doorduwen. Ik wist dat ik iets unieks kon bereiken.”
“Deze zege is van Tour-niveau… letterlijk én figuurlijk”
“Toen ik op de laatste rechte lijn kwam, wilde ik eigenlijk mijn fiets in de lucht steken. Maar ik was zó gelukkig, ik vergat het gewoon. Ik heb onderweg ook echt genoten, ik wist dat dit een grote ging zijn.”
Waar plaatst hij deze overwinning? “Mijn Belgische titel was ook heel speciaal, maar hier kijkt toch net wat meer volk naar. Ze staan op gelijke hoogte, denk ik. Ik had dit vooraf nooit durven dromen.”
En dan, met een knipoog: “Ik ben hier om Tadej te helpen. Die ritzege is prachtig, maar ik zou hem meteen inruilen voor het geel met Tadej in Parijs. Echt waar.”
