Al is dat soms wel tegen wil en dank van de renners in kwestie zelf. “Ik snap wel dat mensen constant op die tweestrijd terugkomen, maar inmiddels is dat verhaal ook wel geschreven lijkt me”, klonk het nog bij Van Aert dit voorjaar. Het is inderdaad een feit dat het op de weg minder een duel van mano a mano is, zoals dat in de cyclocross het geval was. Daar had je 50 procent kans om de winnaar van de wedstrijd al op voorhand in te vullen. De anderen waren figuranten.
Daarnaast zagen we de voorbije twee jaar ook dat er toch een soort van gelijkmoedigheid is ontstaan tussen Van Aert en Van der Poel. Het lijkt er allemaal wat meer aimabel aan toe te gaan. Zeker geen verbeelding, als je kijkt hoe heren kampioenen twee jaar geleden – in het coronajaar – er een vurige relatie op nahielden. “Ik vind dat er gezonde haat moet zijn”, dixit Van der Poel anno 2020. Met name Gent-Wevelgem van daar jaar was het absolute summum – noem het ook gerust dieptepunt – van hun rivaliteit op de weg.
Van Aert verbijt zijn ontgoocheling ten opzichte van Van der Poel in Gent-Wevelgem van 2020
GENT-WEVELGEM & DE RONDE
Zoals dat mag worden verwacht, stak het duo in Wevelgem het lont aan het vuur op zo’n 50 kilometer van de streep. Tot daar verliep alles volgens plan, tot de absolute finale aanbrak. Wout probeerde enkele keren weg te glippen uit een kopgroep van negen, aanvallen die steeds in de kiem werden gesmoord door MVDP. Wanneer anderen hun kans waagden, was het steevast Van Aert die het gaatje wist te dichten. Tot hij op zo’n twee kilometer van de streep liet begaan. Ook Van der Poel verzette zich niet. Trentin, Bettiol en Sénéchal kregen zo de vrijgeleide. Pedersen maakte in allerijl nog een geweldige overstap en mocht uitendelijk zegevieren. Wout werd achtste, Mathieu negende.
Een absoluut dieptepunt voor de kampioenen die ze zijn, en dan moest het rondje verbale oorlog nog volgen. “Van der Poel wou blijkbaar liever dat ik verloor dan dat hij zelf won. Hij is misschien vergeten dat ik al veel gewonnen heb en op een gegeven moment ook kon gokken. Nu hebben we allebei niets”, wist Van Aert zijn ontgoocheling maar weinig te filteren na de finish. Van der Poel stapte daarna prompt uit eigen initiatief de Sporza-studio binnen om één en ander duidelijk te maken.
"Ik vind het een beetje laag om te zeggen dat ik rijd om hem te doen verliezen. Ik doe dat om te winnen. Hij is gewoon een van de beste renners van de wereld. Dit is gewoon koers.” De Vlaamse kranten meteen gevuld voor een volledige week. Dat het zeven dagen later tot een nieuwe titanenstrijd zou komen in de Ronde van Vlaanderen stond dan ook in de sterren geschreven. Alaphilippe viel letterlijk weg door een aanrijding met een motard, Van der Poel klopte Van Aert in een milimetersprint. Tot op de dag van vandaag nog steeds het meest epische duel dat ze samen uitvochten op de weg, zij het deze keer met het nodige respect. Getuige de omarming vlak na de streep.
Die dag is dan ook - laat het ons de nieuwe relatie noemen - tussen Van Aert en Van der Poel ontstaan. Het besef dat ze van elkaars krachten kunnen profiteren, eerder dan elkander het leven zuur te maken. Steeds met een hoop frustratie rondrijden – inclusief scherpe interviews - heeft bovendien niemand wat aan, afgezien van de op sensatie beluste media en fans dan misschien.
GEEN WK-DUEL
Straks kondigt er zich een nieuw hoofdstuk aan in de strijd tussen de beste klassieke renners in het hedendaagse wielrennen. Het parcours in Wollongong heeft naar verluidt veel weg van een Vlaamse klassieker, ideaal terrein dus voor Van Aert en Van der Poel om het ook op een WK op de weg voor een eerste keer tot een echte strijd te laten komen. De Mount Pleasant – die in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden niet ál te plezant belooft te worden – lijkt de scherprechter te zijn in het parcours. Erg vergelijkbaar met de Berendries, viel al enkele keren te horen.
Want hoe wonderbaarlijk het ook mag klinken, tot een echt duel is het op een WK nog niet gekomen tussen de Belg en de Nederlander. Uiteraard reikt hun carrière op de weg nog niet al te ver, en de voorbije jaren was er telkens wel iéts waardoor één van beide verstek moest geven voor één van de grootste wielerafspraken van het seizoen. In 2019 leek Van der Poel een goede kans te maken op een wereldtitel, tot hij in Yorkshire een hongerklop kreeg in erg barre weersomstandigheden. Fringale.
Van Aert was twee maanden daarvoor zwaar ten val gekomen in de tijdrit van de Tour de France, en moest de Kempenaar dan logischerwijs ook verstek geven. Een jaar later waren de rollen omgekeerd in Imola. Van der Poel gaf de voorkeur aan de Olympische Spelen waar hij zou deelnemen aan het mountainbiken, die uiteindelijk werden uitgesteld door corona. Wout greep in Italië na een beresterke prestatie nipt naast de regenboogtrui, met een kransje achtervolgers kregen ze Julian Alaphilippe niet meer te pakken.
Uiteraard was er wel het WK van vorig jaar in Leuven waar zowel Van Aert als Van der Poel aan de start verschenen. Het enige wereldkampioenschap waarop dit dus het geval was. Echter had het er vooraf al alle schijn van dat het nooit een strijd zou worden om de wereldtitel. Mathieu gaf in aanloop naar het WK al aan veel last te hebben van zijn rug, problemen die hij uiteindelijk nog een hele winter zou meesleuren. Van Aert was dé topfavoriet, maar weer bleek Alaphilippe te sterk. Achteraf sprak hij ook van een mindere dag.
Vorig jaar in Leuven was een eerste WK-ontmoeting, zonder échte strijd voor de overwinning
STRIJD IN WOLLONGONG
Het is dan ook volgende week zondag dat het voor een eerste noemenswaardige krachtmeting moet komen om de regenboogtrui. Van der Poel kende een zeer ontgoochelende Tour, maar kan hier gezien zijn halfslachtige voorbereiding op het seizoen wel een valabel excuus worden ingeroepen. Intussen lijkt hij dit ook helemaal achter zich gelaten te hebben, al koos hij voor een best atypische voorbereiding. Na de Tour trok Van der Poel richting Spanje voor een combinatie van vakantie en training, waarna enkele kleinere wedstrijden op zijn programma stonden.
Dat met de Druivenkoers in Overijse, de Stadsprijs Geraardsbergen en Izegem Koers. Die laatste twee kermiskoersen wist de Alpecin-renner ook winnend af te sluiten. Dat was eveneens het geval in de GP Wallonie op woensdag, waar hij op best overtuigende wijze Biniam Girmay wist af te houden op de citadel in Namen. Aangezien hij in relatieve anonimiteit en met een naar eigen zeggen goed gevoel richting Australië trekt, doet dan ook het beste vermoeden voor volgende week. Bondscoach Koos Moerenhout bevestigt dat. "Mathieu weet heel goed waar hij mee bezig is."
En wat zijn vorm betreft lijken we ons al helemaal geen vragen te moeten stellen. Waar hij eerst nog werd verrast door Haller in Hamburg, werd hij de week nadien overweldigende winnaar in de Bretagne Classic. In Canada bevestigde Van Aert met een vierde en tweede plaats. Bovendien heeft hij met Remco Evenepoel de ideale bliksemafleider in het team. "Ik heb de voorbije weken een goed gevoel opgedaan", klonk het veelbelovend bij de Kempenaar. Er rest nu nog anderhalve week om zich volledig te preparen voor wat een nieuw episch duel moet worden. Al houden beide heren dan best ook maar rekening met Alaphilippe, Matthews of andere Pogacars.
Laatstgenoemde wist Van Aert te kloppen in de sprint in Montreal, het wonderkind is dus weer in bijzonder goede doen. Datzelfde kan worden gezegd van de Australiër, die uiteraard een thuismatch speelt. Voorts moeten ook mannen als Girmay, Hayter of Wright zeker in de gaten worden gehouden. Vermijden om het licht niet in elkaars ogen te gunnen, zou daar alvast bij kunnen helpen. In dat geval lijkt het plan van Van Aert en Van der Poel om de drie sterren die straks achter hun naam worden geplaatst om te zetten in een regenboogtrui, een goede kans op slagen te hebben.
