In Roubaix Retro blikken we de hele week voorafgaand aan de Hel van het Noorden terug op de schoonste edities van Parijs-Roubaix die al werden verreden. De eerste keer gaan we niet al te ver terug, namelijk naar 2019.
Tot nu toe had nog niemand zijn stempel kunnen drukken op het Vlaamse voorjaar. Natuurlijk was er Julian Alaphilippe die Strade Bianche en Milaan-Sanremo won, maar dat waren toch koersen van een ander kaliber.
De enige die meer dan één keer wist te winnen was Zdenek Stybar. De Tsjech was zowel in de Omloop Het Nieuwsblad als de E3 BinckBank Classic de eerste over de meet, maar had dat op typische Stybar-wijze gedaan: telkens volgen, niet overnemen, een momentje zoeken om aan te vallen en het geluk hebben dat de tegenstand naar elkaar keek. In de E3 klopte hij onder meer Wout van Aert imponerend in de spurt.
In de Ronde van Vlaanderen was het een ander paar mouwen. Alberto Bettiol rolde daar de tegenstand op, vanaf de Oude Kwaremont was de Italiaan uit het vizier. Eén geluk voor de tegenstand: de renner van EF Education First nam niet deel aan ‘L’Enfer du Nord’: bij de roze brigade gingen alle ballen op Sep Vanmarcke.
ZONDER FAVORIET
De winnaar van een jaar eerder Peter Sagan had ook nog geen blijk van goede vorm gegeven, waardoor we een vreemde editie van Parijs-Roubaix krijgen. Er is namelijk geen enkele topfavoriet aan te wijzen voor de 14de april van het jaar 2019.
Omdat er geen echte favorieten zijn, levert dat enkel kanshebbers op. Zeker in een koers waar de kansen van aanvallers op een uiteindelijke topprestatie niet gering zijn. Valpartijen ontsieren de eerste koersuren, er is chaos alom vanwege het gebrek aan ploegen die het tempo opvoeren.
Iljo Keisse is het grootste slachtoffer. De Gentenaar van Deceuninck Quick-Step botst enorm hard op een vluchtheuvel en zo raken Niki Terpstra, Stybar, Yves Lampaert en Philippe Gilbert een belangrijke pion kwijt.
VAN AERT WEGGESLAGEN
In het Bos van Wallers is het beeld niet anders: Van Aert heeft pech en dwingt titelhouder Sagan volledig de graskant in, de drievoudig wereldkampioen weet recht te blijven omdat hij de beste stuurman in het peloton is. Het zorgt ervoor dat Van Aert die dag een achtervolgingskoers rijdt. Zeker als hij ook nog eens een keer ten val komt en even later vol in de remmen moet op de kasseien omdat ploegleiderswagens barrage maken.
Op een tussenstrook rijden Gilbert en Nils Politt weg. De Duitser van Katusha weet zich vergezeld door een landgenoot, Rudiger Selig. Niet onbelangrijk: teamgenoot van Sagan. Met nog zeventig kilometer te gaan sluit Van Aert weer aan in het peloton. Sagan plaatst een eerste versnelling op Mons-en-Pévèle, om zo te proberen het gat op de kopgroep te dichten. Na enige tijd lukt dit, al brengt hij met Lampaert een teamgenoot van Gilbert mee. Ook erbij? Vanmarcke, de renner die Parijs-Roubaix al lang eens gewonnen had moeten hebben.
NUMMER 4
Gilbert weet zich op de een of andere manier toch in een kansrijke positie te bevinden om het Monument dat hem het minst zou moeten liggen, toch binnen te rijven. Milaan-Sanremo winnen lukte nooit, ook niet in het geblondeerde-haren-jaar 2011, maar Roubaix op het palmares bijschrijven zou wellicht nog meer bijzonder zijn. Zeker in de, met alle respect, nadagen van zijn wielerloopbaan.
Op Carrefour de l’Arbre acht ‘Phil’ zijn moment gekomen. De Slowaaks kampioen antwoordt gezwind, maar als even later Politt zijn prachtige gebit aan de wereld toont en een versnelling uit die ferme benen van hem schudt, is het wonderwel gedaan met de renner die voor het eerst sinds jaren geen regenboogtrui meer draagt.
Alleen Gilbert weet het gat naar de Duitser nog te dichten. De anderen haken af. Met tweeën rijden Gilbert en Politt op de piste in Roubaix af, maar hoe in hemelsnaam gaat Gilbert – die niet meer zo explosief is als in zijn beste jaren – Politt verslaan in een vlakke sprint? De Duitser rijdt immers geregeld bij de beste vijf in een groepssprint en is de jongere van de twee.
Op de piste blijkt echter dat leeftijd niets uitmaakt. Wat het verschil maakt, is grinta, is de wil om te winnen, is de onophoudelijke heroïek van de carrière van Philippe Gilbert. Hij wint Parijs-Roubaix en doet daarmee het onmogelijk geachte. Na de Ronde van Lombardije (2 keer), Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Vlaanderen zet Gilbert Monument nummer 4 op zijn palmares. Chapeau!
