Mats Buelinckx
De Tour Down Under is achter de rug en daarmee de eerste World Tour-wedstrijd van het jaar. Wat zijn we allemaal bijgestoken van de terugkeer van deze Australische rittenkoers?
Vooraf hadden we onszelf 3 vragen gesteld: zou Jay Vine de torenhoge verwachtingen rond zijn persoon waar kunnen maken, kon Jordi Meeus zijn neus eens aan het venster steken in een World Tour-wedstrijd en was Caleb Ewan in staat een kickstart aan zijn 2023 te geven en zo een tegenvallend 2022 te doen vergeten?
We hebben een aantal zaken geleerd van een week lang Tour Down Under, naast dat het natuurlijk niet geweldig is voor het bioritme om midden in de nacht de wekker te moeten zetten voor live koers. We zetten het voor je op een rijtje:
Jazeker, Jay Vine is dé nieuwe Australische ontdekking
We stelden ons in 3 VERHALEN VOORAF de vraag: is Jay Vine echt dé nieuwe Australische ontdekking? Als de renner van UAE Team Emirates één ding bewees voor zijn thuispubliek, is het dat ze een nieuwe renner hebben om voor te supporteren in de grote rondes. Hij is 27 en kent nu de piek in zijn carrière; ‘he ages like fine Vine’, zouden ze Down Under zeggen.
Tenminste, dat is de volgende stap: drie weken lang consistent zijn. De twee ritzeges in de Vuelta a España van 2022 boekte Vine in de eerste 8 ritten, waarna hij tot aan zijn opgave iets meer in de schaduw van andere goed klimmende aanvallers reed.
Wie niet blij zal zijn met deze zege van Vine? João Almeida. Beiden staan gepland de Giro d’Italia te rijden en de Portugees wil maar wat graag het kopmanschap. Bij Quick-Step jaren terug was Almeida ook al niet blij voor – een destijds tegenvallende – Remco Evenepoel te moeten knechten. Als dat maar goed komt!
Rustig koersen? Dat kan deze generatie niet!
Wie deze week iedere nacht uit bed kwam om de Australische rittenkoers rustig vanuit de zetel te bekijken, had geen koffie nodig om wakker te blijven. Al vanaf dag 1 was het genieten geblazen. Het lijkt wel alsof deze generatie renners geen etappe zonder nervositeit kunnen afwerken.
De proloog was een vreemde vanwege een regenbui halverwege de middag, de eerste rit kende enorm veel valpartijen, de tweede en voorlaatste rit in lijn werden gekenmerkt door waaiers en andere bizarre voorvallen zoals leider Alberto Bettiol die een fotograaf bekogelde met een bidon en de twee heuvelachtige ritten die voor het verschil moesten worden waren ook van start tot finish het kijken waard.
De grote winnaar van al deze taferelen? De kijker natuurlijk! Koers kijken in deze tijd is een genot. De Tour de France van 2022 was ook al drie weken likkebaarden en het lijkt dat de tijd van pelotons die de eerste uren aan 35 kilometer per uur afleggen definitief achter ons ligt. Laat dat Vlaamse voorjaar maar komen.
Ewan moet zich na al die jaren nog steeds leren plaatsen
Oké, er is een verzachtende omstandigheid: tijdens de Tour Down Under afgelopen week en de Cadel Evans Great Ocean Road Race – een hele mond vol – aankomend weekend beschikt Caleb Ewan niet over de ploeg van Lotto Dstny, noch over diens sprinttrein. Hij moet het met de middelen van de Australische wegselectie doen.
Toch blijft het een opvallend feit: de Pocket Rocket, zoals de bijnaam van Ewan luidt, moet telkens als een duveltje uit een bijna niet te openen doosje komen. Zijn snelheid aan de meet is bijna ongeëvenaard, alleen de rest zet de sprint al in terwijl de Australiër zich nog tien plaatsen verder bevindt dan hij moet zitten om te kunnen winnen.
Was Bryan Coquard op de voorlaatste dag nog veruit de snelste, in de eerste rit in lijn had Phil Bauhaus nooit de spurt mogen winnen. De Duitser van Bahrain-Victorious ging aan met nog 300 meter te gaan. Ewan, die voorafgaand aan de Tour Down Under nog de Schwalbe Classic won, zat op dat moment nog in dertiende positie. Het feit dat hij alsnog tweede wordt en Bauhaus hem maar nipt klopt, zegt genoeg over zijn intrinsieke spurtsnelheid. Werk aan de winkel voor Ewan – in mindere mate voor Lotto Dstny, want Arnaud de Lie liet in Spanje zien wél te kunnen winnen.
Dat was de Tour Down Under en alles wat wij geleerd hebben van de Australische wedstrijd. Laat het Europese – en bij uitbreiding het Midden-Oosten – voorseizoen maar lekker beginnen en dat het Vlaams Openingsweekend maar smullen mag worden!
LEES OOK: Waalse Pijl-winnaar onthult donkere kant: “Dieptepunten zijn veel erger”
