Kevin De Jonghe
Het is december en dus is het tijd om lekker terug te gaan blikken op het wielerjaar 2022. Het is mei en dat betekent maar één ding: de Giro d’Italia is daar. Wie vooraf deze eindwinnaar had voorspeld, was nu enorm rijk.
De Giro kende een start in Hongarije en de Italiaanse organisatie had – zoals ze dat ieder jaar doen – weer flink de portemonnee getrokken om een koersende trekpleister aan de start te hebben. Deze keer ging het om Mathieu van der Poel. Dat de Nederlander daar zijn Tour mee zou hypothekeren, wist hij op dat moment nog niet.
WE GAAN IN HONGARIJE
Budapest dus voor het Grande Partenza van de Giro. Geopend werd er met een vlakke etappe, waar een verraderlijk slotklimmetje de eerste roze trui zou herbergen. Het werd een spurt bergop, waarbij Biniam Girmay – winnaar van Gent-Wevelgem – even kans leek te maken op La Maglia Rosa. Dat was echter buiten Van der Poel gerekend. De Giro-organisatie kon al blij zijn.
Zeker toen in de tweede rit – een korte tijdrit met opnieuw een venijnige puist op het einde – de roze trui er alles aan deed om zijn verblijf in de leiderstrui te verlengen. Dat lukte, ondanks dat de ritwinst voor Simon Yates was. De Brit nam een serieuze optie op de eindzege, zo dachten vele internationale media. Echter zou hij – alleen in de Vuelta van 2018 gebeurde dit niet – weer drie weken lang inconstant zijn.
Het drieluik in het land van de goulash werd afgerond met een volledig vlakke rit. Voer voor de sprinters dus en met Mark Cavendish stond er ook een sprintende trekpleister op de deelnemerslijst. De Brit maakte zijn rol als veelwinnaar nog maar eens waar.
EERSTE BERGEN MAAT VOOR NIETS
Vervolgens reisde het Giro-circus af naar Sicilië. Twee etappes zouden op dat eiland plaatsvinden, zoals altijd hoorde daar de inmiddels saai wordende Etna-beklimming bij. Zoals ook in eerdere jaren – 2011 en 2018 daargelaten – was ook deze editie weer weggegooide hoop voor de wielerliefhebber.
De favorieten deden er opnieuw niets aan om de rit te winnen, waardoor de vluchters ervoor gingen strijden. Lennard Kämna klopte Juan Pedro López in een sprint, nadat de Spanjaard pech kende in de laatste honderden meters. De kleine klimmer van Trek-Segafredo nam wel het roze over van Van der Poel en zou dit nog lang dragen.
Na twee door Arnaud Démare gewonnen sprints was de zevende etappe een Nederlandse aangelegenheid; in een sterke kopgroep gingen uiteindelijk Koen Bouwman, Tom Dumoulin en Bauke Mollema met Davide Formolo aan de haal. De Italiaan bleek – net als Mollema overigens – niet opgewassen tegen de sprintsnelheid bergop van Bouwman.
HUZARENSTUKJE DE GENDT
Inmiddels waren we beland aan de Amalfi-kust. De achtste rit was een ontzettend heuvelachtige – het zat tussen een Brabantse Pijl- en Luik-parcours in – en dus was het opnieuw voor de vluchters. In een slot waarin Girmay concurrent Van der Poel schaduwde, reed Thomas De Gendt – de eeuwige Thomas De Gendt – op het perfecte moment weg met een kopgroepje. Hij nam medevluchters Jorge Arcas en Davide Gabburo voor lief en klopte ze in een sprint met drie. Het werd reeds zijn vijfde ritwinst in een grote ronde.
Daags voor de laatste rustdag was het nog één keer de beurt aan de klimmers. De fabuleuze slotklim naar Blockhaus vormde het decor van eindelijk eens wat strijd tussen de klassementsmannen. Al kon er ook nu niemand zich echt losweken van de rest. Vijf renners gingen sprinten om winst, waarbij Jai Hindley de verrassende winnaar was. Zou de Australiër – in 2020 tweede achter Tao Geoghegan Hart in een door de coronapandemie zwaar gedevalueerde Giro – nog eens mee kunnen doen om een Giro-podium?
CREATIEF MET KURK
In de tiende etappe was het opnieuw voor de klassieke renners. Van der Poel had het wel gehad met zijn schaduw uit Eritrea en deed er in de finale alles aan om hem te lossen. Girmay bleef echter geduldig en liet zijn ploeggenoten het vuile werk opknappen, om vervolgens de sprint die licht bergop liep met grote voorsprong op zijn Nederlandse concurrent te winnen.
Belangrijker was de podiumceremonie, waarbij Girmay liet zien nog niet alle ervaring te hebben. Bij het ontkurken van de fles prosecco, knalde de kurk in zijn oog. Bini moest de Giro meteen verlaten. De dag erop was het de beurt aan het Italiaanse sprinttalent Alberto Dainese om zijn eerste ritzege in een grote ronde te boeken. Nadat Stefano Oldani voor Alpecin-Fenix vervolgens een tweede dagsucces bracht door een vluchtersrit richting Genoa te winnen én Démare zijn derde winst van de Giro boekte in rit 13, sloeg op de zaterdag voor de laatste rustdag de vlam in de pan.
DUITSERS OP OORLOGSPAD
In de rit naar Turijn – met onderweg twee keer de Superga-klim die Milaan-Turijn vaak kleurde – dropte Bora-Hansgrohe bergaf in aanloop naar de tweede Superga een bom; het peloton werd uiteen geslagen. Grootste ‘slachtoffers’? Thymen Arensman en Alejandro Valverde. Na een spectaculaire, lange finale trok Yates aan het langste eind voor zijn tweede etappe van deze Giro. De Brit stond echter al op bijna 20 minuten achterstand vanwege een traditionele off day, naar Blockhaus.
De laatste etappe voor de ultieme rustdag werd weer een geschenk voor de vluchters; in de Italiaanse Alpen was Giulio Ciccone de sterkste van een mooie groep klimmers. De Italiaan van Trek-Segafredo kon zijn klassementsambities opnieuw niet waarmaken en ging dan maar weer klassiek voor de bergtrui en ritzeges. Het tweede lukte, het eerste zou moeilijk worden.
KLASSEMENTSMANNEN BLIJVEN IN HUN KOT, TWEEDE BELGISCHE RITWINST
De twee etappes na de laatste giorno di riposo zouden voor vuurwerk moeten zorgen. Echter werden beide gewonnen door vluchters – Jan Hirt respectievelijk Santiago Buitrago – en durfden de toppers in het klassement elkaar niet aan te vallen. Het hielp daarbij ook niet dat Romain Bardet, doorgaans een van de meest aanvallende klimmers, ziek moest opgeven in de dertiende rit. Hindley, Richard Carapaz, Mikel Landa en João Almeida deden echter niets om hun concurrenten pijn te doen.
In de achttiende etappe misrekende het peloton zich. De ganse dag reed men achter een viertal aan – de Italianen Edoardo Affini en Davide Gabburo kregen in Magnus Cort Nielsen en Dries De Bondt twee erkende hardrijders mee – om nipt tekort te komen in de finale in Treviso. De vier gingen sprinten, waarbij De Bondt het snelste bleek. Een tweede Belgische etappezege in een verder kleurloze Giro van onze landgenoten; dat was geen slechte opbrengst.
DAN TOCH STRIJD OP DE FEDAIA
De negentiende rit in de Dolomieten was niet zwaar genoeg om de echte klimmers te laten floreren; Bouwman won zijn tweede etappe van de Giro door nu niet alleen de snelste, maar ook de slimste te zijn in een spurt bergop.
Dan was de tijd gekomen voor de allerlaatste poging van de klassementsmannen om iets leuks te laten zien: de Dolomietenreuzenrit naar de Passo Fedaia. Nu had de Giro-organisatie met de Passo San Pellegrino en Passo Pordoi veel te ver van de aankomst niet haar best gedaan er een interessante rit van te maken, wat zich uitbetaalde in een nieuwe vluchterszege. Italiaans klassiek talent Alessandro Covi bleek over de beste klimmersbenen onder de vluchters te beschikken, daarachter werd er eindelijk eens echt met overtuiging gedemarreerd bij de favorieten.
Hindley demarreerde, met roze truidrager Carapaz in zijn wiel, ze sloten snel aan bij Kämna. Het tempo van de Duitser bleek uiteindelijk te hoog voor de Giro-winnaar van 2019, Hindley reed in een mum van tijd zover weg bij Carapaz, dat de slottijdrit in Verona ook enkel voor ritwinst interessant was. Die ritzege ging naar Italiaans kampioen tijdrijden Matteo Sobrero.
De eindzege ging naar Jai Hindley. De Australische klimmer pur sang had dus maar één echte versnelling nodig om de Trofeo Senza Fine binnen te slepen, een ietwat teleurstellend verloop van de ronde. Carapaz werd tweede, Landa mocht zeven jaar na zijn eerste Giro-podium nog eens mee op het derde schavot.
VIVE LE – BIJNA TOCH - TOUR
Dat was de Giro d’Italia van 2022, een van de minder spectaculaire edities van de laatste jaren. In ons volgende terugblikkende deel van dit jaar gaan we zowel naar Frankrijk, als naar Zwitserland. De Dauphiné werd een feestje van Jumbo-Visma, de Ronde van Zwitserland zou een eerste nieuwe test zijn voor Remco Evenepoel als klassementsman. Hoe ging dat? Morgen om 12.00 uur lees je er meer over!
